افشا نکن».^۱ مضمون همین روایت را احمد بن حنبل از عبد الملک بن جابر بن عتیک نقل کرده که از جابر بن عبد الله روایت کرده که او از رسول خدا _ صلی الله علیه و آله _ شنیده که ایشان فرموده است:

إذا حدث الانسان حدیثا والمحدّث یلتفت حوله فهو أمانة؛^۲ وقتی کسی حرفی می‌زند و به این سو و آن سو نگاه می‌کند، حرفش امانت است.

این تعبیرها، شاخص به دست می‌دهند، و می‌توان با آنها حکم مجلسی را که در آن حرفی زده می‌شود و تصریح به عدم بازگویی نمی‌شود، و به قیاس اولویت، مجلسی که تصریح به عدم ذکر می‌شود،^۳ مشخص کرد.

در روایت دیگری قید «صاحبه ما یکره» آمده که نشان می‌دهد که آن مجلسی امانت به‌شمار می‌رود که حاضر در آن، از بازگویی خبرش ناراضی باشد. با این وصف، باید شنونده سخن و بیننده عملی در یک مجلس، برای افشای آن، نظر صاحب آنها را جویا شود و موافقت او را به دست بیاورد: «إنّما یجالس المتجالسون بأمانة الله، فلا یحلّ لأحدهما أن یفشی عن صاحبه ما یکره».^۴ می‌توان به این، خبری را افزود که در آن شخص تصریح می‌کند که خبر و وضعیتش سرّی است و نباید فاش شود.

از مجموع روایت‌ها و قیدهای آنها، به دست می‌آید که آن مجلسی امانت است که قراینی بر راز و امانت بودن آن وجود دارد. آن دست از جلسه‌هایی که حرف‌هایی در باره عرض و آبروی مسلمانی زده می‌شود و یا اخباری رد و بدل می‌گردد که بازگویی‌اش به حوزه خصوصی افرادی لطمه می‌زند و یا به حوزه عمومی خسارت وارد می‌آورد، مجلس امانت هستند و باید مکتوم بمانند. ناگفته نماند که ملاک امانت بودن مجلس، شامل آن دست از حرف‌هایی می‌شود که در خارج یک مجلس میان دو نفر مطرح می‌شود؛ چنان‌که برخی