برخی ناآشنایان با معارف اسلامی، هرتلاش دنیایی را ناپسند می شمارند در حالی که رسول گرامی اسلام(ص)، میان تلاش برای رفع نیاز و تلاش برای ثروت اندوزی و فخرفروشی، تفاوت قائل شده است. اولی را پسندیده و دومی را ناپسند شمرده است.
المحجّة البیضاء:
کانَ [رَسولُ اللّهِ ](ص) جالِساً مَعَ أصحابِهِ ذاتَ یومٍ فَنَظَر إلی شابٍّ ذی جَلَدٍ وقُوَّةٍ قَد بَکرَ یسعی فَقالوا: وَیحَ هذا لَو کانَ شَبابُهُ وجَلَدُهُ فی سَبیلِ اللّهِ تَعالی؟
فَقالَ(ص) لا تَقولوا هذا، فَإِنَّهُ إن کانَ یسعی عَلی نَفسِهِ لِیکفَّها عَنِ المَسألَة ویغنِیها عَنِ النّاسِ فَهُوَ فی سَبیلِ اللّهِ، وَإن کانَ یسعی عَلی أبَوَینِ ضَعیفَینِ أو ذُرِّیةٍ ضِعافٍ لِیغنِیهُم ویکفِیهُم فَهُوَ فی سَبیلِ اللّهِ، وإن کانَ یسعی تَفاخُرا وتَکاثُرا فَهُوَ فی سَبیلِ الشَّیطانِ.
[۱]
المَحَجّة البیضاء:
روزی پیامبر(ص)، در میان یاران خود نشسته بود. چشمش به جوانی چالاک و نیرومند افتاد که از پگاه، کار می کرد. یاران گفتند: وای بر او! چه می شد اگر جوانی و چالاکی اش در راه خدا می بود؟
پیامبر(ص) فرمود: «چنین مگویید. اگر او برای خود تلاش می کند تا خود را از مردم، بی نیاز کند و نزد آنان دست دراز نکند، در راه خدا کار می کند. اگر برای پدر و مادرِ ناتوان و یا فرزندان ناتوان خویش تلاش می کند تا آنان را بی نیاز سازد و زندگی شان را اداره کند، [باز هم ] کار او در راه خداست؛ ولی اگر برای ثروت اندوزی و فخرفروشی تلاش می کند، کار او در راه شیطان است».
[۱]. المحجّة البیضاء ج ۳ ص ۱۴۰، حکمت نامه پیامبر اعظم(ص) ج ۷ ص ۳۷۶.
