آنکه حق دیگران بر گردن اوست، زمانی توبه اش پذیرفته می شود که حقوق دیگران را برگرداند.
الکافی عن شیخ من النخع:
قُلتُ لِأَبی جَعفَرٍ(ع): إنّی لَم أزَل والِیاً مُنذُ زَمَنِ الحَجّاجِ إلی یومی هذا، فَهَل لی مِن تَوبَةٍ؟ قالَ: فَسَکتَ، ثُمَّ أعَدتُ عَلَیهِ فَقالَ: لا، حَتّی تُؤدِّی إلی کلِّ ذی حَقٍّ حَقَّهُ.[۱]
الکافی ـ به نقل از یکی از بزرگان نخع ـ:
به امام باقر(ع) گفتم: من از زمان حَجّاج تاکنون، همواره فرماندار بوده ام. آیا توبه من پذیرفته می شود؟ امام(ع) خاموش ماند. سخنم را تکرار کردم، فرمود: «نه، مگر آن که حقّ هر صاحب حقی را به او برگردانی».
[۱]. الکافی: ج ۲ ص ۳۳۱ ح ۳، بحارالأنوار: ج ۷۵ ص ۳۲۹ ح ۵۹، دانشنامه قرآن و حدیث ج ۱۸ ص ۹۰.
