وقتی که رسول خدا(ص) دانست که بلال به این دلیل اذان نماز صبح را با تأخیر گفته که کمک حضرت فاطمه(س) می کرده، او را مورد تشویق قرار داد.
مسند ابن حنبل عن أنس:
إنَّ بِلالاً بَطُؤَ عَن صَلاةِ الصُّبحِ، فَقالَ لَهُ النَّبِی(ص): ما حَبَسَک؟
فَقالَ: مَرَرتُ بِفاطِمَةَ وهِی تَطحَنُ وَالصَّبِی یبکی، فَقُلتُ لَها: إن شِئتِ کفَیتُک الرَّحا وکفَیتِنِی الصَّبِی، وإن شِئتِ کفَیتُک الصَّبِی وکفَیتِنِی الرَّحا. فَقالَت: أنَا أرفَقُ بِابنی مِنک. فَذاک حَبَسَنی.
قالَ: فَرَحِمتَها رَحِمَک اللّهُ.[۱]
مسند ابن حنبل ـ به نقل از اَنَس ـ:
[روزی] بلال، در [گفتن اذان] نماز صبح، تأخیر کرد. پیامبر(ص) به او فرمود: «چرا دیر کردی؟».
گفت: به فاطمه برخوردم و دیدم که مشغول دستاس کردن است و کودکش گریه می کند. به او گفتم: اگر می خواهی، من دستاس کنم و شما کودک را آرام کنی، یا من کودک را آرام کنم و شما دستاس نمایی.
ایشان فرمود: «من، بهتر از تو کودکم را آرام می کنم».
به همین سبب، دیر آمدم.
پیامبر(ص) فرمود: «به او رحم آوردی. خدا بر تو رحمت آورَد!».
[۱]. مسند ابن حنبل: ج ۴ ص ۳۰۲ ح ۱۲۵۲۶، دانشنامه قرآن و حدیث ج ۳ ص ۴۱۴.
