طبق این حدیث هرکس به قسمت ملتزم کعبه رسید با کیفیتی خاص توبه کند، خداوند او را می آمرزد.
الإمام الصادق(ع):
لَمّا طافَ آدَمُ بِالبَیتِ وَانتَهی إلَی المُلتَزَمِ، قالَ لَهُ جَبرَئیلُ(ع): یا آدَمُ، أقِرَّ لِرَبِّک بِذُنوبِک فی هذَا المَکانِ. فَوَقَفَ آدَمُ(ع) فَقالَ: یا رَبِّ، إنَّ لِکلِّ عامِلٍ أجرا، وقَد عَمِلتُ فَما أجری؟ فَأَوحَی اللّهُ ـ عز و جل ـ إلَیهِ: یا آدَمُ، قَد غَفَرتُ ذَنبَک، قالَ: یا رَبِّ ولِوُلدی و لِذُرِّیتی.
فَأَوحَی اللّهُ ـ عز و جل ـ إلَیهِ: یا آدَمُ مَن جاءَ مِن ذُرِّیتِک إلی هذَا المَکانِ، وأقَرَّ بِذُنوبِهِ وتابَ کما تُبتَ ثُمَّ استَغفَرَ غَفَرتُ لَهُ.[۱]
امام صادق(ع):
چون آدم(ع)، کعبه را طواف کرد و به ملتزم (پشت کعبه) رسید، جبرئیل(ع) به او گفت: «ای آدم! در این مکان، به گناهان خود در پیشگاه پروردگارت اعتراف کن».
آدم(ع) ایستاد و گفت: «خداوندا! هر کارگری، مزدی دارد و من نیز کار کرده ام. مزد من چیست؟».
خداوند عز و جل به او وحی فرمود که: «ای آدم! گناهت را بخشیدم».
آدم(ع) گفت: «خداوندا! و فرزندانم و ذرّیه ام؟».
خداوند عز و جل به او وحی فرمود که: «ای آدم! هر یک از ذرّیه تو که بدین مکان بیاید و بر گناهان خویش اعتراف نماید و چنان که تو توبه کردی، توبه کند و سپس آمرزش بطلبد، او را نیز می آمرزم».
[۱]. الکافی: ج ۴ ص ۱۹۴ ح ۳، دانشنامه قرآن و حدیث ج ۴ ص ۶۴.
