احاديث رسيده از اهل‏بيت عليهم السلام را يا خودشان نوشته‌اند يا شاگردان و مخاطبان آن‌ها و يا چهره ‌به‌ چهره نقل و بعدها نوشته شده است. از گروه اوّل به نمونه‌هايي اشاره مي‌شود:
اوّل: کتاب علي عليه السلام: اين کتاب، املاي پيامبر صلي الله عليه وآله و به خطّ حضرت علي عليه السلام بود و احتمالاً همان کتاب جامعه است که امام صادق عليه السلام آن را مشتمل بر هر آنچه مردم بدان نياز دارند، مي‌داند. ظاهراً عنوان «جفر» هم نام ديگري براي همين کتاب است.^۱
دوم: مناسک حج: رساله‌اي است، شامل همه‌ي مسايل حج و داراي سي باب است که امام باقر عليه السلام و زيد شهيد و حسين اصغر از فرزندان امام سجّاد عليه السلام از ايشان نقل کردند.^۲
سوم: توقيعات و رسائل ائمّه عليهم السلام: اين مکتوبات، شامل نامه‌هاي ائمّه عليهم السلام به افراد و يا پاسخ به نامه‌ها است که بسياري از آن‌ها تا عصر نويسندگان کتب اربعه و پس از ايشان وجود داشت.^۳
با ذکر همين نمونه‌ها روشن مي‌شود که ائمّه عليهم السلام مکتوباتي داشتند که به ‌صورت شفاهي ـ مثل کتاب علي عليه السلام که بخشي از آن به‌ صورت شفاهي به ‌وسيله‌ي معصومان عليهم السلام به ديگران منتقل شد ـ يا به صورت مکتوب ـ مثل نامه‌هاي ائمّه عليهم السلام - به ديگران انتقال يافت. از گروه دوم نيز به ذکر نمونه‌هايي بسنده مي‌شود:

اوّل: کتاب‌هاي مؤلّفان نخستين شيعه

کتاب‌هاي مؤلّفان نخستين شيعه؛ مثل أبي‌رافع، غلام پيامبر که از اصحاب امام علي عليه السلام نيز بود و کتاب السنن و الاحکام و القضايا را نوشت ^۴ و پسرش عبيدالله بن ابي‌رافع از کاتبان امام علي عليه السلام بود و کتاب قضايا اميرالمؤمنين و تسمية‌ من شهد مع اميرالمؤمنين را نوشت ^۵ و سليم ‌بن قيس عامري هلالي که أبان ‌بن ابي‌عيّاش کتاب او را روايت کرده است.^۶