امام حسین(ع) غلامی را که مستحق کیفر بود، به دلیل اینکه با آیات قرآن، حضرت را دعوت به عفو کرد، او را آزاد کرد.
کشف الغمّة ـ فی ذِکرِ شَیءٍ مِن فَضائِلِ الإمامِ الحُسَینِ(ع) ـ:
جَنی لَهُ غُلامٌ جِنایةً توجِبُ العِقابَ عَلَیهِ، فَأَمَرَ بِهِ أن یضرَبَ، فَقالَ: یا مَولای«وَالْکاظِمِینَ الْغَیظَ»، قالَ: أخلوا عَنهُ. فَقالَ: یا مَولای«وَالْعَافِینَ عَنِ النَّاسِ»، قالَ: قَد عَفَوتُ عَنک. قالَ: یا مَولای«وَاللَّهُ یحِبُّ الْمُحْسِنِینَ»[۱]، قالَ: أنتَ حُرٌّ لِوَجهِ اللّهِ، ولَک ضِعفُ ما کنتُ اُعطیک.[۲]
کشف الغمّة ـ در یاد کرد برخی از فضایل امام حسین(ع) ـ:
یکی از غلامان ایشان مرتکب جرمی شد که کیفر داشت. امام(ع) دستور داد او را بزنند. او گفت: سَرورم! «و آنان که خشم خویش را فرو می خورند».
امام(ع) فرمود: «از او دست بدارید».
او گفت: سَرورم! «و از خطای مردم در می گذرند».
امام(ع) فرمود: «از تو در گذشتم».
او گفت: سَرورم! «و خدا نیکوکاران را دوست می دارد».
امام(ع) فرمود: «تو در راه خدا آزادی و از آنِ تو باد دو برابر آنچه به تو می دادم».
[۱]. آل عمران: ۱۳۴.
[۲]. کشف الغمّة: ج ۲ ص ۲۴۳، بحار الأنوار: ج ۴۳ ص ۳۵۲ ح ۲۹، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۰، ص ۱۵۸.
