امام باقر(ع) نشانه ی برادری واقعی را بیان فرموده است.
مصادقة الإخوان عن الوصّافی عن الإمام الباقر(ع)، قالَ:
قالَ(ع) لی: یا أبا إسماعیلَ، أ رَأَیتَ مَن قِبَلَکم إذا کانَ الرَّجُلُ لَیسَ لَهُ رِداءٌ وعِندَ بَعضِ إخوانِهِ فَضلُ رِداءٍ یطرَحُ عَلَیهِ حَتّی یصیبَ رِداءً؟ قالَ: قُلتُ: لا.
قالَ: فَإِذا کانَ لَیسَ عِندَهُ إزارٌ یوصِلُ إلَیهِ بَعضُ إخوانِهِ بِفَضلِ إزارٍ حَتّی یصیبَ إزارا؟ قالَ: قُلتُ: لا.
فَضَرَبَ بِیدِهِ عَلی فَخِذِهِ ثُمَّ قالَ: ما هؤُلاءِ بِإِخوَةٍ.[۱]
مصادقة الإخوان ـ به نقل از وصّافی ـ:
امام باقر(ع) به من فرمود: «ای ابو اسماعیل! آیا در میان شما چنین است که هر گاه کسی ردایی نداشته باشد و یکی از برادرانش ردای اضافی داشته باشد، آن را به او می دهد تا وی نیز به ردایی برسد؟».
گفتم: خیر.
فرمود: «آیا اگر ازاری نداشت، برادرش ازار اضافی خود را به او می دهد تا او نیز صاحب ازاری شود؟».
گفتم: خیر.
امام(ع) با دست خود بر رانَش زد و فرمود: «اینها برادر نیستند».
[۱]. مصادقة الإخوان: ص ۱۳۷ ح ۱، دانشنامه قرآن و حدیث ج ۴ ص ۲۶۶.
