برادری حقیقی زمانی دانسته شده که شخص هنگام نیاز، دست در جیب برادر دینی اش کند و پول بردارد.
کشف الغمّة عن الحَجّاج بن أرطاة:
قالَ أبو جَعفَرٍ(ع): یا حَجّاجُ، کیفَ تَواسیکم؟ قُلتُ: صالِحٌ یا أبا جَعفَرٍ.
قالَ: یدخِلُ أحَدُکم یدَهُ فی کیسِ أخیهِ فَیأخُذُ حاجَتَهُ إذَا احتاجَ إلَیهِ؟ قُلتُ: أمّا هذا فَلا!
فَقالَ: أما لَو فَعَلتُم مَا احتَجتُم.[۱]
کشف الغمّة ـ به نقل از حَجّاج بن اَرطات ـ:
امام باقر(ع) فرمود: «ای حَجّاج! مواسات شما چگونه است؟».
گفتم: خوب است، ای ابو جعفر!
فرمود: «آیا هر گاه فردی از شما نیاز پیدا کند، دستش را در جیب برادرش می کند و به اندازه نیازش بر می دارد؟».
گفتم: در این حد، نه!
فرمود: «اگر این گونه رفتار کرده بودید، نیازمند نمی شدید».
[۱]. کشف الغمّة: ج ۲ ص ۳۳۳، دانشنامه قرآن و حدیث ج ۴ ص ۲۹۸.
