المحاسن عن أبی البلاد:
مَرَّ رَجُلٌ فِی المَسجِدِ وأبو جَعفَرٍ(ع) جالِسٌ وأبو عَبدِ اللّهِ(ع)، فَقالَ لَهُ بَعضُ جُلَسائِهِ: وَاللّهِ إنّی لَاُحِبُّ هذَا الرَّجُلَ.
قالَ لَهُ أبو جَعفَرٍ(ع): ألا فَأَعلِمهُ؛ فَإِنَّهُ أبقی لِلمَوَدَّةِ وخَیرٌ فِی الاُلفَةِ.[۱]
المحاسن ـ به نقل از ابو البلاد ـ:
مردی در مسجد می گذشت و امام باقر(ع) و امام صادق(ع) نشسته بودند. یکی از مجلسیان به امام(ع) گفت: به خدا، من این مرد را دوست می دارم!
امام باقر(ع) به او فرمود: «پس، این را به او اعلام کن؛ زیرا این کار، دوستی را پایدارتر می سازد و برای الفت، بهتر است».
[۱]. المحاسن: ج ۱ ص ۴۱۵ ح ۹۵۱، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۵، ص ۱۱۴.
