محمّدٌ على حينِ فَتْرَةٍ مِنَ الرُّسُلِ، و حينَ اُنزلَتْ اُمُّ الكتابِ. (41: ج 1، ص 263)

اين روايت صراحت دارد بر آنكه زمانِ بعثت (=رسالت) غير از زمانِ نزولِ قرآن كريم و مقدّم بر آن بوده است.
2. آياتِ قرآن كريم صراحت دارد بر اينكه آغاز نزولِ قرآن كريم، در ماهِ مبارك رمضان بوده است. (بقره (2) / 185؛ دخان (44) / 3 - 5؛ قدر (97) / 1)
3. امام صادق عليه السلام صريحاً به مُفَضَّل‏بن عمر فرمودند كه «خداوند، قرآن را در ماه رمضان به پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه وآله اعطا كرد:
يا مُفَضَّلُ! اَعطاهُ اللَّهُ القُرآنَ في شَهْرِ رَمَضان. وَ كانَ لا يُبَلِّغُهُ اِلّا في وَقْتِ استحقاقِ الخطاب وَ لا يُؤَدّيه اِلّا فى‏ وقتِ اَمرٍ و نَهىٍ. فَهَبَطَ جبرئيلُ عليه السلام بِالوَحىِ، فَبَلَّغَ ما يُؤمَرُ بِهِ وَ قولهُ: لاتُحَرِّك بِهِ لِسانك لِتَعجّلَ به. (قيامت (75) / 18) (59: ج 92، ص 38)
4. در خطبه قاصعه نيز اميرالمؤمنين عليه السلام در مقام وصفِ نزول اوّلين وحى قرآنى بر پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه وآله مى‏فرمايند: «لَقَد كانَ يجاورُ في كلِّ سَنَةٍ بِحراء، فَاَراهُ و لا يَراهُ غيرى» يعنى به خدا قسم هر آينه هر سال به حراء مجاور مى‏شد و در اين هنگام من او را مى‏ديدم و جز من كسى ديگر او را شاهد نبود.
به عبارت ديگر فقط من با او بودم و بس. سپس حضرت صلى اللَّه عليه وآله پيش از بيان نزولِ اوّلين وحى قرآنى بدين نكته تصريح مى‏نمايند كه: «وَ لَمْ يَجمَعْ بَيتٌ واحدٌ يَومَئِذٍ في الاسلام غير رسول اللَّه صلى اللَّه عليه وآله و خديجَةَ، و اَنا ثالثهما» يعنى: اين در حالى بود كه در آن هنگام (پيش از نزول وحى قرآنى) تنها در يك خانه اسلام آمده بود و آن، خانه پيامبر صلى اللَّه عليه وآله و خديجه بود و من كه سومينِ آنها بودم.
آنگاه آشكارا مى‏فرمايند: اَرى‏ نُورَ الوَحى وَ الرِّسالَة و اَشُمُّ ريحَ النُّبُوَّة يعنى (در اين هنگام كه هنوز وحى قرآنى نازل نشده بود) نور وحىِ (غير قرآنى) و رسالت را مى‏ديدم و بوى نبوّت و پيامبرى را مى‏شنيدم.