* ص 490 - همان باب، ح 9، ذيل «عن القنبرى»:
محمدبن صالح بن على بن محمدبن قنبر كبير. (كمال‏الدين، جلد 2، صفحه 442، حديث شماره 15)
* همان باب، ح 9، ذيل «و نه حديث»
براى توضيح اين مطلب، يادداشت فصل 125 و نيز متن حديث شماره 876 (همين باب، ح 11) را مشاهده كنيد.
* ص 491، همان باب، ح 11، ذيل «شاهدت سيماء»:
يادداشت فصل 125 را مشاهده كنيد.
* ص 494، كتاب الحجة، باب فى النهى عن الاسم، ذيل عنوان باب:
از آنجا كه در زمان غيبت صغرى ديدن امام حتى براى دشمنانشان نيز مقدور بوده و آنان مى‏توانستند در مكانى كه امام بودند حاضر شوند، و از آنجا كه مقامات حكومتى اغلب مردم را براى افشاى نام و يا محلى كه امام بودند، حبس كرده و آزار مى‏دادند، پيروان ايشان از ذكر مستقيم نام ايشان و يا محل حضورشان و يا هرگونه پرسش در اين رابطه ممنوع شده بودند. از اين رو، براى اشاره به ايشان بايستى از القاب همگانى همچون «حجت آل محمد» استفاده مى‏كردند (حديث شماره 881 = نخستين حديث همين باب را ببينيد.) بدين ترتيب اگر از شخصى كه اين القاب را استفاده كرده، سوال مى‏شد، او مى‏توانست مثلا اشاره به امام ديگرى كند كه اكنون از دنيا رفته است. به اين ترتيب مقامات حكومتى باورشان مى‏شد كه امام يازدهم جانشين ندارد.
برخى از علماى شيعه در خصوص طرح اين موضوع بر اين باورند كه اينگونه محدوديت‏ها در رابطه با نام [ آن حضرت‏] تنها در زمان غيبت صغرى قابل اجرا