را شنيده به دوران امام جواد برمى‏گردد. يكى از مداركى كه گروه شيعه اماميه براى غيبت ارائه مى‏كند، وجود احاديثى همچون اين حديث است كه سالها پيش از زمان غيبت از آن خبر داده‏اند، و اظهار آنها پيش از وقوع قابل اثبات است. يك منبع خوب و مناسب براى اينگونه مدارك، اظهارات ابوعلى فضل‏بن حسن طبرسى (1154 / 548 - حدود 1093 / 486) محدّث و مفسّر مشهور اماميه است. او در اعلام‏الورى، صفحه 416 مى‏گويد كه احاديث زيادى در رابطه با غيبت در كتاب المشيخة، تاليف حسن‏بن محبوب ( 224/839 - 785/ 169) - يكى از شش صحابى امام رضا عليه السلام، كه تمام شيعيان احاديث او را معتبر دانسته و موضوعات فقهى وى را مى‏پذيرند - يافته است.كتاب ايشان يكى از اصولى‏ترين كتب احاديث اماميه مى‏باشد.
حديث شماره 916 (همين حديث) و 892 (باب فى الغيبة، ح 5) به همراه نقل ديگرى كه در پاورقى آورديم، نشان مى‏دهند كه چهار عقيده در زمينه امام مهدى عليه السلام وجود دارد. مورخان بعدى نيز وجود اين چهار عقيده را در ميان شيعيان تاييد كرده‏اند. اكثريت بر اين باورند كه در زمان شهادت امام عسكرى عليه السلام، امام مهدى عليه السلام در تاريخى كه در فصل 125 كافى ذكر شده، متولّد شده بودند و غيبت ايشان پس از شهادت پدربزرگوارشان آغاز شد. در برابر اين عقيده اكثريت، سه عقيده ديگر هم وجود دارد كه در اقليت مى‏باشد؛
دسته اول اين گروه بر اين باورند كه امام يازدهم، پسرى نداشتند، اگر چه اين گروه در اعتقادات بعديشان با يكديگر اختلاف داشته و ده زيرگروه در رابطه با همين اعتقاد وجود دارد (ن.ك. مقالات والفرق، صص 115 - 106؛ فرق الشيعه، صص 90 - 79؛ شهرستانى، جلد 2، صص 260 - 259؛ الزينة، بخش 3، ص‏292؛ فصول المختاره، ج‏2، صص 260-259) گروه دوم معتقدند امام مهدى در زمان شهادت پدرشان، در رحم مادر بودند. تعدادى از اين گروه مى‏پندارند ايشان 8 ماه بعد از شهادت پدر بزرگوارشان متولد شدند. (ن.ك. مقالات، ص 114؛ فرق، ص‏85؛ شهرستانى، ج 1، ص 171؛ الزينة، بخش 3، ص 293؛