امام عسکری(ع) با علم لدنی می توانست به زبان های مختلف سخن گوید.
الکافی عن أبی حمزة نصیر الخادم:
سَمِعتُ أبا مُحَمَّدٍ [العَسکرِی(ع)] غَیرَ مَرَّةٍ یکلِّمُ غِلمانَهُ بِلُغاتِهِم: تُرک ورومٍ وصَقالِبَةَ، فَتَعَجَّبتُ مِن ذلِک وقُلتُ: هذا وُلِدَ بِالمَدینَةِ ولَم یظهَر لِأَحَدٍ حَتّی مَضی أبُو الحَسَنِ(ع) ولا رَآهُ أحَدٌ، فَکیفَ هذا؟ اُحَدِّثُ نَفسی بِذلِک، فَأَقبَلَ عَلَی فَقالَ: إنَّ اللّهَ تَبارَک وتَعالی بَینَ حُجَّتَهُ مِن سائِرِ خَلقِهِ بِکلِّ شَیءٍ، ویعطیهِ اللُّغاتِ ومَعرِفَةَ الأَنسابِ والآجالِ وَالحَوادِثِ، ولَولا ذلِک لَم یکن بَینَ الحُجَّةِ وَالَمحجوجِ فَرقٌ.[۱]
الکافی ـ به نقل از ابو حمزه نصیر، خادم امام عسکری(ع) ـ:
بارها شنیدم که امام عسکری(ع) با غلام های خود به زبان های ایشان اعم از ترکی، رومی و اسلاوی سخن می گوید. من شگفت زده شدم و گفتم: این مرد در مدینه زاده شده است و تا رحلت امام هادی(ع) خود را ننموده است و هیچ کس او را ندیده است. چگونه چنین چیزی ممکن است؟ با خود، سخن می گفتم که ایشان به سوی من آمد و فرمود: «خداوند ـ تبارک و تعالی ـ حجّت خود را با همه چیز، از دیگر خلایقش متمایز کرده و آشنایی به زبان های گوناگون و نَسَب ها و لحظات وفات و رویدادها را بدو بخشیده است و اگر چنین نمی بود، میان حجّت و کسی که حجّت برای او تعیین شده است، تفاوتی نبود».
[۱]. الکافی: ج ۱ ص ۵۰۹ ح ۱۱، الإرشاد: ج۲ ص۳۳۰، روضة الواعظین: ص۲۷۳، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۰، ص ۵۶.
