631 در گذشت.
داوودى در طبقات المفسرين او را به عنوان «فقيه رازى حنفى صوفى مفسّر» ستوده و در باره اش گويد: «به دمشق آمد و در جامع آن شهر تفسير قرآن گفت. سپس به روم رفت و متولى قضاوت و تدريس شد، و احاديث زيادى از مشايخ روايت كرد». (طبقات المفسرين، ج 1، ص 86)
ابن عديم نيز در كتابى كه در تاريخ شام نگاشته، در باره اش گويد: «احمدبن مظفر بن مختار، ابوالعباس رازى، قاضى فقيه اديب شاعر حنفى، متولّى قضاوت در روم ...» (بغية الطلب، ج 3، ص 1149)
در كتابهاى ايضاح المكنون ج 1 ص 174 و معجم المؤلفين، ج 2 ص 158 نيز در باره او مطالبى آمده است.
از آثار او، «حجج القرآن» است كه در مصر، توسط مكتبة محمود صبيح چاپ شده است.
وى همچنين «بذل الحبا فى فضل آل العبا» را نوشته، كه در اجازه اى كه به شاگردش كمال الدين جمشيدبن يهوذا داده، از آن نام مى برد.
اين اجازه، در تاريخ ذى العقده 631 در مدرسه مظفريه در شهر آقْسرا ^۱ صادر شده، و متن آن در آخر كتاب «حجج القرآن» منتشر شده است.

2 ـ 1. در باره اين رساله

يكى از از آثار ابن مختار، رسالـه اى است كوتاه با عنـوان «مانزل من القـرآن فى علـى» ]عليه السلام ].
محقق طباطبايـى كه اين رساله را شناسايـى كرده، در وصف آن مى نويسد: «نسخه اى خطى از آن در مجموعه لاله لى ـ ضمن مجموعه رسائل به شماره 3739 ـ در كتابخانه سليمانيه در اسلامبول ديدم. تمام اين مجموعه، رسائل اين مؤلف است كه نصرالله بن محمد قصرى در سال 738 كتابت كرده، و رساله مورد نظر ما، در اين