کاوشی در صورت و محتوای نامۀ امام علی(ع) به عثمان بن حنیف (بر اساس رویکرد سبکشناسی ساختارگرا)
سال
1399 / شماره پیاپی
... /
صفحه
29-50
چکیده :
پژوهش حاضر با تکیه بر رویکرد سبکشناسی ساختگرا و با استفاده از روش سبکشناسی لایهای به تحلیل و توصیف نامۀ 45 نهجالبلاغه پرداخته است. هدف پژوهش کشف روابط و پیوندهای نهان میان عناصر زبانی و جنبههای معنایی متن و به دنبال آن، آشکار ساختن انگیزه و افکار مؤلف است. نتایج پژوهش به این شرح است: امام علی(ع) در راستای انتقال شیوا و مؤثر اندیشهها و احساسات خود، در ساختی همگون و منظم، از تمام امکانات زبانی و بیانی بهره گرفتهاند؛ هرچند کاربرد پر بسامد توازنهای آوایی (در سطح واج، واژگان و نحو) و بسامد بالای اسالیب انشائی، ساختار این نامه را به گفتمان خطابی نزدیک نموده و بر جنبشیبودن و کنشگرایی متن افزوده است، اما بسامد بالای واژگان محاوره در کنار کاربرد پر تکرار مدالیتۀ عاطفی و قیود شدید تأکیدی، آنرا از بافت رسمی خطابه، دور نموده و عاطفۀ سرشار مؤلف را در فضایی دوستانه و مؤثر و در خطابی عمومی و غیر مستقیم، به مخاطب خود انتقال میدهد.
کلیدواژههای مقاله :امام علی(ع)، سبکشناسی، ساختارگرا، سبکشناسی لایهای، نامۀ 45