اين دعاست كه دقّت و التفات بدان، قارى و حامل قرآن را به خشوعى صادقانه در برابر ذات اقدس الاهى مى‏رساند تا عجزى عارفانه را در خويشتن بيابند.
نكته مهم آنكه قارى و حامل واقعى قرآن كريم بايد از بازيچه قرار دادن اين كتاب آسمانى و بهره‏گيرى از آن به نفع منافع شخصى و دنيوى خويش بپرهيزد. اگر به اين پيام بيداركننده، گوش جان مَسپارد، خواندن آياتش نه تنها نورانيّتى براى او به همراه نخواهد داشت، بلكه دو چندان بر كورى و بى بهرگى او مى‏افزايد و اندك اندك او را به وادى گمراهى ـ كه پيش‏زمينه‏هاى آن را خود به دست خويش خواهم ساخته ـ مى‏كشاند و وى را به آن سوى، ره نمايد.
اين دعا با درخواست و خواهش از پروردگار پايان مى‏پذيرد كه جايگاه راستين شهداء و همنشينى با انبياء و صلحاء را در يوم الفصل، بهره و نصيب حاملان بحقّ و راست‏قامت قرآن نمايد.
استخراج و شرح و توضيح تمام ويژگيهاى قرآن ـ كه در اين حديثِ شريف وارد شده ـ كارى است طاقت فرسا و از حوصله يك مقاله تحقيقى خارج است. از اين رو،مى‏كوشيم كه ضمن اشاره به اين ويژگيها، برجسته‏ترين آنها را برگزينيم و در مورد هر يك، توضيحى كوتاه ارائه دهيم.
با تأمّل در اين دعاى شريف، آشكار خواهد شد كه در اين ميان، ما با دو دسته صفات متضادّ و ناهمگون روبروييم كه تقابل و رويارويى آنها با يكديگر، كاملاً ملموس و واضح است. از طرفى قرآن كريم، به سان نورى است كه رهروانش را از تاريكيها مى‏رهاند و به ساحل نجات مى‏كشاند؛ دارويى است كه دردهايشان را درمان مى‏بخشد و راهنمايى است كه آنان را به سر منزل مقصود مى‏رساند؛ امّا از طرف ديگر، براى كسانى كه آياتش را به بازى گيرند و از پذيرش احكام و تكاليفش شانه خالى كنند و آن را در مسير اميال و خواهشهاى نفسانى خود به كار گيرند، كورى و شقاوت است و بدبختى؛ نه رحمتى در پى دارد و نه لطف و محبتى؛ سراسر