از اين آيه شريفه فهميده مى‏شود كه به واقع، راه ارتباط با آيات قرآن، صرف همزبان بودن با آن نيست. در اين آيه، آشنا بودن به زبان عربى به عنوان عنصر اصلى فهم آيات، معرّفى نشده است؛ بلكه اين، ايمان واقعى به آيات و گوش جان سپردن به دستورهاى آن است كه اين كتاب را به عنوان شفابخش و هدايتگر در لحظه لحظه زندگى مؤمنان مطرح مى‏كند. در مقابل، آنانى كه گوشهاى شنوايى براى شنيدن ندارند و در گوش خود براى درك آياتش، سنگينى احساس مى‏كنند، هر چند به زبان عربى، خواندن آيات، ديگر نه تنها برايشان سودمند نيست؛ بلكه بر كور دلىِ آنها مى‏افزايد.
بنابراين ـ چنان كه مفسّران از اين آيه شريفه درك كرده‏اند (21: ج 17، ص 400) اثر و خاصيّت قرآن كريم، دائر مدار عربيّت آن نيست؛ بلكه اين مردم‏اند كه در مقابل آن دو گروه خواهند شد: گروهى با ايمان و گروه ديگر بى‏ايمان. قرآن البتّه هدايت و شفاست براى گروه اوّل كه بيماريهاى درونى، همچون شكّ و ريب را شفا مى‏دهد. در عين حال، براى گروه دوم، ضلالت و كورى است و سبب مى‏شود كه حقّ و راه رشد و صلاح را تشخيص ندهند.
در قسمت پايانى آيه، عبارت «أُولئكَ يُنادَونَ مِن مَكانٍ بَعيدٍ» نشان از آن دارد كه با وجود نزديكى رسول اكرم صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم به ايشان، گويى آنان فرسنگها با وى فاصله دارند و سخنِ حقّ آن رسول الاهى، بر آهن سرد وجود ايشان اثرى نمى‏بخشد. آنان به او نزديك‏اند؛ امّا گويى كه از دور، صدايى مى‏شنوند كه برايشان آشكار نيست. (6: ج 7، ص 338)
آرى! به تصريح روايات، اين كتاب براى آنانى كه گوش شنوايى براى شنيدن و قلب بينايى براى تفكّر و تفقّه دارند، پندآموزى است كه خيانت نمى‏كند و راهنمايى است كه گمراه نمى‏كند و سخنگويى است كه دروغ نمى‏گويد. (13: ج 2، ص 569)
هر كس پيرامون اين مائده آسمانى بنشيند و زانوى شاگردى، فروتنى و تواضع بر