زمين زند، از كنارش بر نخواهد خاست مگر با يك فزونى يا كاستى! فزونى در رستگارى يا كاستى از كور دلى! (14: ص 105)
از اين رو، امامان معصوم عليهم ‏السلام شيعيانشان را از آنكه هدايت را از غير اين كتاب بجويند، به شدّت بر حذر داشته و آن را سبب گمراهى ايشان دانسته‏اند. (5: ج 2، ص56) در مقاب،ل بيان داشته‏اند كه هر كس اين كتاب را رهنماى خويش برگزيند، به استوارترين راه كه هيچ كژى در آن نيست، هدايت خواهد شد. (2: خطبه 147) از ديگر صفاتى كه در اين بخش از دعاى امام عليه ‏السلام بيان شده، ويژگى نورانيّت قرآن است:
اللّهُمَّ فَاجْعَلْهُ لَنا....نُورا يَومَ نَلقاكَ نَستِضيءُ بِهِ فِي خَلقِكَ وَ نَجُوزُ بِهِ عَلى صِراطِكَ وَ نَهتَدِي بِهِ إلى جَنّتكَ.خداوندا! آن (قرآن) را براى ما نورى ساز كه در روزى كه به لقاى تو مى‏رسيم، به وسيله آن ميان خلق تو، روشنايى جوييم و از صراطت به سلامت، بگذريم و به سوى بهشت تو هدايت گرديم.
نورانيّت اين كتاب آسمانى، در آياتى از قرآن بيان شده است. (نك: نساء (4) / 174؛ مائده (5) / 15؛ اعراف (7) / 157؛ توبه (9) / 32، تغابن (64) / 8) از مجموع اين آيات در كنار ايمان به خداوند و رسول، بايد به اين نور آسمانى كه از عالم عليا نشأت گرفته و گنجينه‏اى است از خزائن علم الاهى ـ ايمان آوردند. (11: ص 267) نتيجه چنين ايمانى، يعنى تجسّم و تبلور ايمان به اين نور الاهى، آن خواهد بود كه در روز رستاخيز، خود را چون نورى رخشان به مؤمنان مى‏نماياند و چراغِ روشن در تاريكيها و وحشتهاى هولناكى خواهد بود كه در انتظارشان نشسته است. اين نور به يارى و مساعدت مؤمنان مى‏شتابد و پيشِ روى آنها را روشن مى‏كند تا به سر منزل مقصود و بهشت جاويد، رهنمون شوند:
يَومَ تَرَى المؤمنينَ وَ المؤمناتِ يَسعى نُورُهم بينَ أيديهِم وَ بِأيمانِهِم و بشراكُمُ اليومَ جَنّاتٌ تَجري مِن تَحتها الأنهارُ خالِدينَ فِيها ذلكَ هُو الفوزُ العظيمُ.