داريم و حقوقش را پاس داريم، از حلالش تبعيّت كنيم، از حرامش اجتناب ورزيم، حدودش را بر پا داريم و واجباتش را ادا كنيم.
در اين بخش از دعا، بيش از هر چيز ديگر، مسئوليّت حاملان قرآن در قبال اين كتاب سترگ، مورد توجّه است؛ مسئوليّتى كه با خواندن و تلاوت ظاهرى آيات و حفظ و نگاهداشت حروف و كلماتش ادا نمىشود. بلكه وظيفه مهم، پيروى از حلالها و اجتناب از حرامهاى اين كتاب و اقامه حدود و انجام واجبات و فرائض آن است.
در روايات شريف، آنانى كه محرّمات قرآن كريم را بر خود حلال شمردهاند، صراحتا از دايره ايمان خارج گشتهاند. (29: ص 163) هر چند كه شب و روز آيات قرآن را زمزمه و بارها آن را تلاوت كنند! اينان تنها حروف و كلمات قرآن را نگاه داشتهاند؛ ولى احكام و فرائض آن را ضايع نمودهاند. حضرت امام باقر عليه السلام از حضرت بارى درخواست مىكنند كه تعداد اين گونه افراد را افزون نفرمايد. (30: ج4، ص 443) البتّه اين خواسته امام به خوبى، حكايت از آن دارد كه تعداد چنين قاريانى در جوامع مسلمان نشين اندك نيست. از اين رو، اميرالمؤمنين عليه السلام در وصف اين صنف از مردمان چنين مىگويد: هر كه از اين امّت قرآن بخواند و با اين حال داخل آتش شود، در زمره كسانى است كه آيات آن را به سخريّه گرفته است. (25: ج 1، ص 120)
نابينا محشور شدن اين گروه از قاريان در روز قيامت نيز، از جمله رنجهايى است كه ايشان را در رستاخيز آزار مىدهد. (4: ص 337) اين نابينايى از عملكرد سوء و برخورد نامناسب آنها با كلام خدا ناشى مىشود. به عبارت ديگر، آنانى كه در دنيا چشمان خويش را بر روى حقايقِ اين كتاب شريف بستند و در مقابلِ احكام و دستورهايش تواضع و فروتنى از خود نشان ندادند، شايسته است كه در قيامت، نابينا و اعمى محشور شوند.
بنابراين، قاريان قرآن كريم بايد به اين نداى آسمانى و كلام حقّ معصوم عليه السلام گوش
