فرا دهند كه فرمود: بر شما باد كه قرآن را پاس داريد! پس هر گاه آيهاى يافتيد كه پيشينيان شما به واسطه عمل به آن رهايى يافتهاند، شما نيز به آن آيه عمل كنيد؛ در مقابل، اگر آيهاى يافتيد كه عمل به آن، سبب هلاكت پيشينيان شده است، شما نيز از آن اجتناب ورزيد. (10: ج 1، ص 8)
با چنين نگاهى به كلام وحى است كه مسئوليّت حاملان قرآن، بسيار سنگينتر از ديگر گروههاى جامعه تبيين مىشود. رسول اكرم صلى الله عليه و آله وسلم مىفرمايد: اى گروه قرآن خوانان! از خداى ـ عزّوجلّ ـ بپرهيزيد در آنچه از كتاب خود به شما داده است؛ زيرا من و شما هر دو مسئوليم. من در تبليغ امر رسالت مسئوليّت دارم و شما نيز نسبت به آنچه از كتاب خدا و سنّتِ من دريافتهايد. (30: ج 4، ص 416)
همان گونه كه مسئوليّت حاملان وحى مسئوليّتى است سخت و دشوار، پاداش آنان نيز از پاداشهاى ديگر مردمان، بسيار بالاتر است. در روايات رسيده، همنشينى با ملائكه (3: ص 59)، برخوردارى از رحمت خاصّه و رضوان الاهى (30: ج 4، ص 411) و رسيدن به مقام و منزلتى كه جز پيامبران را شايسته نباشد، (همان: ص413) از جمله موهبتها و كرامتهاى ويژه پروردگار در شأن ايشان است.
بر اساس حديث نبوى، هر آن كه قرآن را تماما در سينه جمع كرده و حامل واقعى احكام و دستورها و معارفش باشد، گويى كه نبوّت در ميان پهلوهاى او گرد آمده است؛ با اين تفاوت كه به وى وحى نمىشود. (همان: ص 415)
با توجّه به اين اوصاف و كمالات، شايسته و سزاوار قارى و حامل راستين قرآن كريم است كه به خاطر تعظيم و بزرگداشت اين كتاب آسمانى، در برابر جُهّال و نابخردان، شكيبايى ورزد و در مواجهه با كسانى كه به او خشم گيرند، عفو و گذشت را پيشه خويش سازد. با اشاره به اين حديث نبوى، سخن خود را در اين بخش از دعا به پايان مىرسانيم.
رسول اكرم صلى الله عليه و آله وسلم فرمودند: هر كس كه علم قرآن به او داده شود و وى گمان برد به
