فرا دهند كه فرمود: بر شما باد كه قرآن را پاس داريد! پس هر گاه آيه‏اى يافتيد كه پيشينيان شما به واسطه عمل به آن رهايى يافته‏اند، شما نيز به آن آيه عمل كنيد؛ در مقابل، اگر آيه‏اى يافتيد كه عمل به آن، سبب هلاكت پيشينيان شده است، شما نيز از آن اجتناب ورزيد. (10: ج 1، ص 8)
با چنين نگاهى به كلام وحى است كه مسئوليّت حاملان قرآن، بسيار سنگين‏تر از ديگر گروههاى جامعه تبيين مى‏شود. رسول اكرم صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم مى‏فرمايد: اى گروه قرآن خوانان! از خداى ـ عزّوجلّ ـ بپرهيزيد در آنچه از كتاب خود به شما داده است؛ زيرا من و شما هر دو مسئوليم. من در تبليغ امر رسالت مسئوليّت دارم و شما نيز نسبت به آنچه از كتاب خدا و سنّتِ من دريافته‏ايد. (30: ج 4، ص 416)
همان گونه كه مسئوليّت حاملان وحى مسئوليّتى است سخت و دشوار، پاداش آنان نيز از پاداشهاى ديگر مردمان، بسيار بالاتر است. در روايات رسيده، همنشينى با ملائكه (3: ص 59)، برخوردارى از رحمت خاصّه و رضوان الاهى (30: ج 4، ص 411) و رسيدن به مقام و منزلتى كه جز پيامبران را شايسته نباشد، (همان: ص413) از جمله موهبتها و كرامتهاى ويژه پروردگار در شأن ايشان است.
بر اساس حديث نبوى، هر آن كه قرآن را تماما در سينه جمع كرده و حامل واقعى احكام و دستورها و معارفش باشد، گويى كه نبوّت در ميان پهلوهاى او گرد آمده است؛ با اين تفاوت كه به وى وحى نمى‏شود. (همان: ص 415)
با توجّه به اين اوصاف و كمالات، شايسته و سزاوار قارى و حامل راستين قرآن كريم است كه به خاطر تعظيم و بزرگداشت اين كتاب آسمانى، در برابر جُهّال و نابخردان، شكيبايى ورزد و در مواجهه با كسانى كه به او خشم گيرند، عفو و گذشت را پيشه خويش سازد. با اشاره به اين حديث نبوى، سخن خود را در اين بخش از دعا به پايان مى‏رسانيم.
رسول اكرم صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم فرمودند: هر كس كه علم قرآن به او داده شود و وى گمان برد به