كسى بهتر از آنچه به او داده شده عطا گشته است، در واقع، آنچه را خدا كوچك شمرده، بزرگ دانسته و آنچه را خداوند بزرگ دانسته، كوچك و حقير شمرده است. (همان)
3. قرائت قرآن، تهجّد و شب زندهدارى
اللّهُمَّ ارْزُقْنا حَلاوةً فِي تَلاوَتِهِ وَ نَشاطا فِي قِيامِهِ وَ وَجَلاً فِي تَرتِيلِه وَ قُوَّةً فِي اسْتِعمالِهِ فِي آناءِ اللَّيلِ وَ النَّهارِ ، اَللّهُمَّ و اشْفِنا مِن النَّومِ بِالْيَسيرِ وَ أيْقِظْنا فِي ساعَةِ اللَّيلِ مِن رُقادِ الرّاقدينَ وَ نبِّهْنا عِندَ الأحايينِ التي يُستجابُ فِيها الدُّعاءُ مِنْ سِنَةِ الوَسنانينَ.
خدايا! شيرينى تلاوتش را به ما ارزانى دار؛ در قيام به آن، ما را نشاط بخش؛ به هنگام خواندن آياتش، دلهايمان را ترسان ساز و به ما نيرويى عطا كن كه دستورهايش را در تمام اوقات شبانه روز، به كار بنديم. خداوندا! به اندكى خواب، خستگى ما را درمان كن و در سحرگاهان ما را بيدار نما و از بسترِ در خواب ماندگان جدا ساز! و در آن لحظات كه دعا در آن اجابت شود، ما را هوشيار نگاهدار و چرتِ چرت زنندگان را بر ما مستولى مفرما!
آنچه در اين بخش از دعا مورد توجّه ويژه امام عليه السلام قرار گرفته است، درك حلاوت و شيرينى و نشاط و شادمانى و خشيت و هراسى است كه توأمان، قارى قرآن بايد در خود احساس كند. احساسى كه وى را نيرومند و توانمند خواهد ساخت تا قرآن را در تك تك ساعات و لحظات زندگى خويش، به كار گيرد؛ شعور پاك و نشاطى كه وى را مشتاقانه بر آن خواهد داشت كه سحرگاهان از بستر گرم خويش برخيزد و به خوابى اندك، اكتفا كند و در آن ساعاتى كه احتمال اجابت دعا صد چندان است، پروردگار خويش را خاشعانه و با قلبى فروتن بخواند.
قرآن كريم در برخى از آيات، به ارتباط تنگاتنگى اشاره دارد كه ميان قرائت و ترتيل قرآن با قيام به نماز شب وجود دارد و نيز بركات و خيراتى كه در اين ميان بهره
