در كلام معصومين عليهم ‏السلام بر ارتباط تنگاتنگ ميان قرائت و تدبّر در قرآن، با اقامه نماز شب تأكيد شده است. در سخنان گوهر بار ايشان، استجابت دعا و برآورده گشتن حاجات به عنوان يكى از ثمرات اين ارتباط به حساب آمده است.
حضرت صادق عليه ‏السلام فرموده‏اند: دعا كردن را در چند جا بايد غنيمت شمرد كه احتمال اجابت آن بسيار است: هنگام قرائت و خواندن قرآن، برپايى نماز شب، به ويژه خواندن نماز وتر، به هنگام شنيدن اذان، وزش باد و نزول باران و آن هنگام كه اوّلين قطره از خون مجاهد فى سبيل اللّه‏ بر زمين ريزان مى‏شود. اين اوقات، زمانهايى است كه درهاى رحمت آسمانها به سوى بندگان گشوده مى‏شود. (30: ج 4، ص 243)
امامان معصوم عليهم ‏السلام كلام حضرت يعقوب عليه ‏السلام را كه به فرزندانش فرمود: «سَوفَ أَستغفرُ لكُم رَبِّي» (يوسف / 98) به استغفار و دعا در سحر، تفسير كرده‏اند. (30: ج 4، ص 244)
سخن خود را در اين بخش از دعا، با اشاره به برخى از ثمرات و بركات قرائت قرآن به پايان مى‏رسانيم. از جمله بركات قرائت قرآن به ويژه در خانه‏ها آن است كه اين اماكن محلّ حضور ملائكه و سبب دورى شياطين خواهد شد. (14: ص 101) خانه‏هايى كه در آن قرآن تلاوت مى‏شود، براى اهل آسمان همچون ستارگانى كه بر اهل زمين مى‏درخشند، روشن خواهند بود. (30: ج 4، ص 421) بدين جهت، در احاديث معصومين سخن از شِكوه‏هايى است كه در رستاخيز به عرض حضرت ربّ العزة خواهد رسيد. نخست شكايت مسجدى كه كسى در آن نماز به پا نمى‏دارد. دوم شكايت دانشمندى كه ميان جاهلان گرفتار است و مورد پرسش و پاسخ قرار نمى‏گيرد. و در نهايت، شِكوه قرآنى كه در گوشه‏اى از خانه و بى استفاده قرار گرفته و بر رخ آن گرد و غبار تنهايى نشسته است. تدبّر در قرآن، قلبهاى سخت و زنگار گرفته را نرم مى‏كند و به انسان براى رسيدن به مقام خشوع و فروتنى نسبت به ذات لايزال