«إنابت» ^۱ و «بصيرت» باشد، يعنى قلب «سليم» و «منيب» باشد، خواهد توانست از شگفتيهاى موجود در اين كتاب، حظّ و بهره فراوان ببرد. امّا اگر قلب در گذر زمان، «متكبّر» و «جبّار» شده (غافر (40) / 35) و قساوت بر آن سايه افكنده باشد (زمر (39) / 22)، نه تنها بهره‏اى از معارف و حكمتهاى كلام اللّه‏ نمى‏برد، بلكه ستيزه‏گرى و مجادله و مِراء (غافر (40) / 35) را در راستاى محو و نابودى ارزشهاى اين كتاب در پيش خواهد گرفت. اين همان چيزى است كه مورد توجّه امام صادق عليه ‏السلام قرار مى‏گيرد و ايشان را ـ از اينكه صاحب قلبى زنگار گرفته و سخت باشد ـ به ذات مقدّس پروردگار پناهنده مى‏سازد.
اين كتاب مقدّس بايد جدا از ديگر كتب آسمانى و كتب ديگر، مورد توجّه و اعتنا قرار گيرد. كتابى كه گذر زمان و گذشت اوقات، گرد و غبار كهنگى و پژمردگى را بر آن نمى‏نشاند؛ بلكه هر چه بيشتر در معرض مطالعه و تدبّر و دقت محقّقانه قرار گيرد، زيبايهاى آن لحظه به لحظه، آشكارتر مى‏شود و ارزشهايش به ديگران رخ مى‏نمايد.
رسول گرامى اسلام صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم فرموده‏اند:
هر كه قرآن را راهبر خويش سازد، قرآن او را به بهشت رهنمون گردد و هر كه آن را پشت سر افكند، او را به سوى دوزخ براند. اين كتاب جداكننده حقّ از باطل و دفع هر گونه اختلاف است. ستارگان و اخترانى [ از علم و حكمت] دارد و اخترانش نيز اخترانى دارند. شگفتيهايش شمارش نشود و تازه‏هايش كهنه نگردد. چراغها و مصابيح هدايت و حكمت در آن است و به سوى معرفت و شناخت ره مى‏نمايد. پس شايسته حامل واقعى قرآن است كه نگاه خويش را به سوى درك معانى و معارف آن بگرداند و ديدگان خويش را با تأمّل در آن، جلا بخشد و نظر خود را تا درك ژرفاى معارف آن امتداد دهد. (30: ج 4، ص 407 و 408)