بار خدايا! آن را بر ما سرپرستى ساز كه به وقت لغزيدن، استوارمان دارد و راهنمايى كه ما را به كارهاى شايسته وا دارد و كمكى رَهنما كه از انحراف و كژى، به راستى‏مان كشاند و ياورى كه ما را از خستگيها برهاند؛ تا اين چنين ما را به برترين آرزوها رساند. خدايا! آن را شفيع ما قرار ده در آن روز كه تو را ديدار مى‏كنيم و ساز و برگ و سلاحى ساز تا بدان اوج گيريم. خداوندا! به روز قضاء (قيامت) آن را حامى و پشتيبان ما قرار ده و نورى ساز در ظلمت تاريكيها؛ روزى كه در آن، نه زمينى است و نه آسمانى، روزى كه هر كس به قدر تلاشش جزا داده خواهد شد.
در اين عبارات نورانى نيز به برخى ديگر از صفات و ويژگيهاى ممتاز قرآن كريم از زبان مبيّن قرآن اشاره شده است؛ به ويژه مقام شفاعت. قرآن كريم به راستى شفيع كسانى است كه ولايتش را آگاهانه پذيرفته، از طريق هدايتش به اعمال شايسته راه يافته، از خستگيها و كسالتها خود را رهانيده و به آغوش كار نيك پناه جسته‏اند. اينان قرآن را ره توشه خود ساخته و از طريق آن به گنجينه‏هاى علم و معرفت دست يازيده و خشوع و احساسى فروتنانه نسبت به آن در خود يافته‏اند تسبيح گوى اسماى پروردگار شده و به بهترين جايگاهها در بهشت و فردوس اعلى رسيده‏اند. قرآن بزرگ در صحنه رستاخيز ـ كه تمام امّتها از آدم تا خاتم صف در صف ايستاده‏اند ـ اينان را از ميان خلايق بر مى‏گزيند و به والاترين مقامهاى مادّى و معنوى مى‏رساند.
حضرت صادق و پدر بزرگوارشان امام باقر عليهماالسلام در خصوص اين شفاعتِ با شكوه و اين عزّت و سربلندى ـ كه نصيب حاملان واقعى قرآن خواهد شد ـ در حديثى نسبتا طولانى چنين مى‏فرمايند:
قرآن كريم در روز قيامت، در قالب جوانى زيبارو ظاهر مى‏شود؛ در حالى كه تمام امّتها، از نژادها، زبانها، ملّيّتها و مذاهب مختلف، صف در صف و به دنبال هم ايستاده‏اند. اين جوان بر شهداء، پيامبران و ملائكه الاهى گذر مى‏كند. در ابتدا هر يك از آنها، وى را از خود مى‏پندارند. براى پرسش به نزد رسول گرامى اسلام