شرفياب مى‏شوند و از ايشان در باره آن جوان خوش سيما مى‏پرسند. آن حضرت پاسخ مى‏دهد كه وى كلام خداوند و حجّت او بر بندگانش مى‏باشد كه اين گونه تجسّم و ظهور پيدا كرده است.
سپس آن جوان خود را به عرش الاهى نزديك مى‏سازد و به نزد حضرت ربّ العزّه شرفياب مى‏شود. خداوند متعال او را ندا مى‏دهد: اى حجّت من بر زمين! و اى سخن راست و گويايم! سَرِ خويش بلند دار و بخواه تا به تو داده شود و شفاعت كن تا پذيرفته گردد. اى حجّت من! چگونه يافتى بندگانم را؟ جوان مى‏گويد: برخى مرا نگاه داشتند و عدّه‏اى هم مرا خوار شمردند و به كنارى زدند و دروغم پنداشتند! سپس خداوند متعال مى‏فرمايد: به عزّت و جلالم سوگند كه امروز بهترين ثوابها را به پاس تو، بر بندگانم ارزانى خواهم داشت و دردناك‏ترين كيفر خود را به كسانى خواهم چشاند كه قدر و منزلت تو را ندانستند، جايگاهت را ارج ننهادند و تو را خوار شمردند. (30: ج 4، ص 413)
در اين روايت، از تكلّم ميان خداوند و قرآن كريم سخن به ميان آمده است؛ امّا در روايات ديگر، صحبت ميان قرآن كريم و حاملان آيات وحى مطرح شده است. از حضرت باقر عليه ‏السلام منقول است:
قرآن كريم در قالب جوانى خوش‏سيما و زيباچهره در محكمه پروردگار و با حضور همه خلايق آشكار مى‏شود. از گروهها و قشرهاى مختلف مردم گذر مى‏كند و خود را به شخصى مى‏رساند كه وى را پاس داشته و حقوقش را ادا نموده و در راه تبليغ آن جان‏فشانيها كرده و از خودگذشتگيها نشان داده است. قرآن كريم به آن فرد چنين مى‏گويد: من همانم كه شبها تو را به بيدارى كشاندم و از بستر نرم استراحت، جدايت ساختم و به عبادت حضرت ربّ العزّه مشتاقت نمودم. آرى من همانم كه تو را در رنج افكندم؛ به خاطر من آزارها ديدى و اذيّتها را تحمّل كردى. ¹ مگر نه آن است كه هر تاجرى بايد سود خود را دريافت كند؟