پیامبر خدا(ص):
چون آدم، نافرمانی پروردگارش کرد، آواز دهنده ای از نزد عرش، او را ندا داد که: ای آدم! از همسایگی من، خارج شو؛ زیرا هیچ نافرمانی از من، همسایگی من نمی کند.
پس آدم گریست و فرشتگان گریستند. خداوند عز و جل جبرئیل را سوی او فرستاد، و جبرئیل، آدم را که سیاه شده بود، به زمین فرود آورد. فرشتگان با دیدن او ضجّه کردند و گریستند و شیون سر دادند.
عن رسول الله(ص):
إنَّ آدَمَ لَمّا عَصی رَبَّهُ تَعالی، ناداهُ مُنادٍ مِن لَدُنِ العَرشِ: یا آدَمُ، اخرُج مِن جِواری؛ فَإِنَّهُ لا یجاوِرُنی أحَدٌ عَصانی.
فَبَکی وبَکتِ المَلائِکةُ، فَبَعَثَ اللّهُ عز و جل إلَیهِ جَبرَئیلَ فَأَهبَطَهُ إلَی الأَرضِ مُسوَدّا، فَلَمّا رَأَتهُ المَلائِکةُ ضَجَّت وبَکت وَانتَحَبَت.[۱]
[۱]. علل الشرائع: ص ۳۸۰ ح ۱ عن ابن مسعود، بحار الأنوار: ج ۱۱ ص ۱۷۱ ح ۱۸؛ تاریخ دمشق: ج ۷ ص ۴۲۰ الرقم ۵۷۸ عن ابن مسعود من دون إسناد إلیه(ص) نحوه ولیس فیه من «فبکی وبکت» إلی «إلیه جبرئیل»، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۴، ص ۳۲۰.
