شاعرى سروده: [تذكرة الخواص، ص 135 ]:



هَبِ البعثَ لم تأتنا رسلُهو جاحمةُ النار لم تضرمِ
أليس من الواجب المستحقّحياءُ العبادِ من المُنعِمِ
يعنى: فرض كن كه پيامبرى مبعوث نگشته و آتش دوزخ شعله نمى‏كشد؛ آيا شايسته و سزاوار نيست كه بندگان از پروردگار مُنعِم خويش شرم كنند (و گناهش نكنند)
۳۹ ـ و قال عليه ‏السلام و قد عزّى الاشعثَ بنَ قَيْسٍ عن ابنٍ له : يا اشعثُ، اِنْ صبرتَ جَرَى عليك القَدَرُ و أنت مأجورٌ، و اِنْ جَزِعْتَ جَرَى عليك القَدَرُ و اَنت مأزورٌ. (بخشى از حكمت 282)
ابن ابى الحديد در شرح نهج‏البلاغه (ج 19، ص 192) گفته كه ابوالعتاهيه، اين الفاظ اميرالمؤمنين عليه ‏السلام را برگرفته ودر تعزيت كسى چنين سروده:



و لا بُدَّ مِن جريان القضااِمّا مُثابا و اِمّا أثيما
يعنى: از جارى شدن قضاى الهى چاره‏اى نيست؛ تو يا پاداش مى‏برى ( با شكيبايى) يا گناه مى‏كنى (با بى‏تابى).
۴۰ ـ و قال على عليه ‏السلام على قبر رسولِ اللّه صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم ساعةَ دُفِنَ: اِنّ الصبرَ لجَميلٌ اِلاّ عنكَ، و اِنّ الجَزَعَ لَقبيحٌ اِلاّ عليكَ. (بخشى از حكمت 283)
متنبى سروده: [ديوان، به شرح برقوقى، ج 3، ص 435 ]



أجِدُ الجفاءَ على سواكِ مروءةًو الصبرَ ـ اِلاّ فى نَواكِ ـ جميلاً
يعنى: جفا كردن را مروّت بدانم، جز بر تو، و شكيبايى را نكو بدانم، جز در دورى تو.
محمد بن عبدالله عتبى گويد: [الكامل، ج 1، ص 359 ]:



و الصبرُ يُحْمَدُ فى المصائب كُلِّهااِلاّ عليكَ فانّه مذمومُ
يعنى: شكيبايى در جمله مصيبت‏ها نكوست، مگر شكيبايى در مصيبت از دست دادن تو، كه كارى ناپسند است.
نُويرى در نهاية الارب [ج 5، ص 169 ] پس از نقل اين حكمت گفته كه شاعران متوجه اين معنا گشته‏اند؛ ابراهيم بن اسماعيل در سوگ امام رضا عليه ‏السلام گفته:



و الصبرُ يُحْمَدُ فى المواطنِ كلِّهاو الصبر أَنْ نَبْكى عليك و نَجْزعا
يعنى: شكيبايى در همه جا پسنديده و نكوست، [در سوگ تو ] شكيبايى آن است كه بر تو