در معرفت شمرده مى‏شود، در حالى كه قول به اشتراك معنوى و معرفت خداى سبحان توسط عناوين و مفاهيم عام، تعطيل است نه قول به اشتراك لفظى و معرفت خدا توسط خود او. ^۱
البته معلوم است كه اين سخن درست است كه تفكر و تكلّم و تعقل در ذات الهى به هيچ وجه صحيح نيست و ذات خداى سبحان به هيچ وجه شكار دام هيچ عاقل و متفكّر و متكلّم و متفلسفى نمى‏شود. خواهيم گفت كه ذات خداى سبحان، به خودى خود و بدون تعريف از ناحيه خود او به هيچ وجه شناخته نمى‏شود. پس مفهوم و عنوان، معرفت او نيست، بلكه حقيقت معرفت او تنها به خود اوست.
حال بايد ديد منظور نويسنده از ذات خداوند چيست؟ در مقالاتى كه از ايشان در چند شماره اين مجله چاپ گرديده و در نوشته‏هاى ديگر ايشان كه در دسترس اينجانب قرار داشت، معناى روشنى از آن يافته نشد. اميد است مؤلف گرانقدر در اين‏باره در مقالات آينده توضيحى بدهد. حال اگر فرض شود كه مراد نويسنده از ذات خدا، همان معناى لغوى يعنى خود خدا، حقيقت خدا، خداى واقعى و حقيقى نه خداى ذهنى و معقول و موهوم باشد، در اين صورت اين پرسش مطرح است كه چرا خودِ خداى واقعى قابل شناخت نباشد؟ آيا اگر ما شناخت خود را به خداى واقعى و حقيقى نفى كنيم و از ما بپرسند كه شما چه كسى را عبادت مى‏كنيد، بايد چه بگوييم؟! بگوييم: خدايى را كه نمى‏شناسيم؟! اگر سؤال شود خدايى را كه نمى‏شناسيد چگونه او را خطاب كرده و مى‏گوييد إِيَّاكَ‏نَعبُدُ ، چه پاسخى خواهيم داشت؟! اگر كسى از ما «بپرسد خدايى را كه نمى‏شناسيد، چگونه دست نياز به سوى او دراز كرده و نيازهاى خود را با او در ميان مى‏گذاريد»، چه جوابى خواهيم داد؟و اگر از ما بپرسند «خدايى را كه نمى‏شناسيد چگونه او را هميشه حاضر و ناظر مى‏دانيد» چه خواهيم گفت؟ و بالأخره اينكه چگونه از خدايى كه هيچ گونه شناختى از او نداريم شباهت به خلق را نفى مى‏كنيم و مغايرت او را با خلق اثبات مى‏كنيم؟ اينها سؤالهايى است كه اگر مراد از ذات خدا، خود خدا باشد و