برگزيديم كه داراى بار موضوعى خاصى بوده و محور سخن و يا مطالبى در متن است. واژههايى كه به تنهايى بار موضوعى دارند. ولى چون در متن صحيفه محور سخنى قرار نگرفته و فقط براى تبيين مطالب ديگر، لفظ آن بدون بار موضوعى مصطلح به كار رفته؛ گزينش نشدهاند. زيرا احتمالاً مراجعه به آنها علاوه بر آنكه گرهى از كار نمىگشايد، باعث سردرگمى خوانندگان خواهد شد.
البته اين احتمال نيز وجود دارد كه مراجعهكنندهاى به دنبال همه واژههاى به كار رفته در كتاب باشد، لذا براى رفع اين نياز ـ كه ممكن است در جاى خود مهم باشد ـ معجم لفظى اين اثر عرضه گرديده است، كه جبران كننده خواهد بود. ولى فرهنگ موضوعى بايد راهنماى واژههايى باشد كه موضوع بحث متنى قرار گرفته و مراجعه كننده را به مطلبى در اطراف آن راهنمايى كند. مشكلى كه در تنظيم اين فرهنگ وجود داشت، ارجاع دهى به متن اصلى بود؛ زيرا انتخاب متن در زير واژهها، حجم فرهنگ را به چندين جلد افزايش مىداد و چندان مفيد هم نبود. وضعيت فعلى صحيفه سجاديه يكى از دو راه را مىطلبيد.
1 ـ آدرسها به صورت شماره دعا، شماره صفحه و شماره سطر داده شود.
2 ـ متن هر دعا به صورت جدا نيز شمارهگذارى شود و فقط دو شماره: يكى براى دعا و يكى براى بخشهاى دعا كفايت كند.
در روش اول، اصل متن چاپ شده، محفوظ مىماند. ولى تعداد زيادى اعداد براى مراجعهكننده، درد سر آفرين بود. لذا روش دوم مناسبتر تشخيص داده شده و ضمن شمارهگذارى متن دعاها، متن صحيفه نيز همراه با «فرهنگ موضوعى» به چاپ رسيده تا كاربران عملاً هم فرهنگ و هم متن صحيفه را در يك جلد داشته باشند.
لازم به ذكر است كه شمارهگذارى داخل دعاها، فقط به منظور كوتاه كردن متن صورت گرفته تا قسمت مورد مراجعه سهل الوصولتر باشد و ضرورتا به معنى دقت در محل شمارهگذارى شده نمىباشد. لذا ممكن است مطالب قبل و بعد از يك شماره كاملاً به هم مربوط و وابستهتر باشد و شماره، لزوما دليل بر قطع مطلبى از جهت معنى نيست. و يا ممكن است جاى ديگرى براى شماره مناسبتر باشد، كه آن را نيز
