مگر نه اين است كه يهود و نصارى، تورات و انجيل و آن‏چه از پروردگارشان برايشان نازل شده بود، پشت سر نهادند و اعراض كردند و بدين‏جهت، در حيرت و سرگردانى ضلالت و گمراهى آشكار گرفتار آمدند؟ پس اى مسلمانان به مفاد آيه‏ى 67 مائده كه دعوت پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمبه ولايت على عليه ‏السلام است «ما أُنزل إليك من ربّك» گردن نهيد و عمل كنيد تا رستگار شويد. در مورد رفتار اقوام گذشته با پيامبران در خصوص وصى و جانشين پيامبرشان، به اين حديث بنگريد:
ابن‏عبّاس نقل كرده كه پيامبر گرامى اسلام صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمپس از نزول اين آيه چنين فرمودند:
به خدا قسم آدم عليه ‏السلام از دنيا رفت در حالى‏كه از قوم خود براى وفا به عهد فرزندش (شيث) پيمان گرفته بود، امّا آن‏ها وفا نكردند؛ نوح عليه ‏السلام نيز در حالى از دنيا رفت كه براى وصيّش (سام) از قوم خود تعهّد گرفته بود، امّا امّت او (به عهد خويش) وفا نكردند؛ ابراهيم عليه ‏السلام هم وقتى از دنيا رفت، از قومش براى وفاى به عهد در مورد وصىّ خود (اسماعيل عليه ‏السلام ) پيمان گرفته بود، امّا امّتش (به آن عهد) وفا نكردند؛ هم‏چنين موسى عليه ‏السلام از دنيا رفت در حالى‏كه از قوم خود بر وفا به عهد وصيّش (يوشع‏بن نون عليه ‏السلام ) پيمان گرفته بود، امّا امّتش وفا ننمودند؛ عيسى‏بن‏مريم عليه ‏السلام نيز به آسمان برده شد در حالى‏كه با قوم خود براى وفا به عهد وصيّش (شمعون‏بن حمون الصفا عليه ‏السلام ) معاهده بسته بود، امّا امّت او (به آن عهد) وفا نكردند.
من هم به همين زودى از شما جدا مى‏شوم و از ميانتان مى‏روم در حالى‏كه با امّت خود در مورد علىّ‏بن‏ابى‏طالب عليه ‏السلام عهد بسته‏ام ولى آن‏ها هم‏چون امّت‏هاى پيشين با وصىّ من مخالفت نموده و او را نافرمانى مى‏كنند.
سپس فرمود:
ألا و إنّي مجدّد عليكم عهدي في عليّ«فمن نكث فإنّما ينكث على نفسه و من أوفى بما عاهد عليه اللّه‏ فسيؤتيه أجرا عظيما».^۱