طول عمر حضرت مهدى عليه السلام

ابوالفتوح در ذيل آيه شريف «فَانْظُرْ إِلى طَعامِكَ وَ شَرابِكَ لَمْ يَتَسَنَّهْ»^۱ مى گويد:
«خداى تعالى در نگاهداشت طعام و شرابى سريع التغيير به حسب اجراى عادت براى حكمت و مصلحتى را خرق عادت كرد، و آن طعام و شراب از تغيّر نگاه داشت. نشايد كه شخصى را كه [صلاح] جهانى به او منوط است، سالى چند به خلاف عادتِ عمرِ ابناى وقت او بدارد كه پير نشود و بى قوت نگردد.
دگر به قول آنان كه گفتند از قتاده و ضحّاك و ربيع و ابن زيد كه: خر زنده بود، ايشان روايت مى كنند، و تو روا مى دارى كه خرى در بيابانى بر بالين مرده صد سال زنده بماند بسته كه آب نخورد و گياه و علف نخورد، اين را منكر نه اى، اگر خدا گويد: خداى تعالى شخصى را در جهان زنده مى دارد كه طعام و شراب خورد و بيايد و بشود، آنت مُنْكَر آيد و منكِر شوى آن را! اين به صحّت در مقدور و حكمت نزديك تر از آن است، لو لا العناد». ^۲
توضيح كلام ابوالفتوح: ابوالفتوح رازى در صدد استدلال به وسيله آيه فوق بر طول عمر است؛ به اين وجه كه چگونه خداوند متعال به جهت مصلحتى خاص طعام و آشاميدنى عزير پيامبر را از تغيير تا صد سال حفظ كرد تا به او بفهماند كه ما قدرت هر كار ممكنى را داريم، پس به جهت مصالح خاصى مى توانيم امام زمان عليه السلامرا نيز زنده نگه داريم و به او طول عمر عطا كنيم، بدون آنكه آثار پيرى در چهره او ظاهر گردد.
ايشان بنا بر قول قتاده و ضحاك و ربيع و ابن زيد ـ كه معتقدند الاغ عزير نيز تا صد سال بدون غذا و آب زنده مانده است ـ چنين نتيجه مى گيرد كه در صورت تحقق اين قضيه چه استبعادى دارد كه خداوند متعال به جهت مصلحتى امام