مقدمه

اهميّت دادن به علم نسب شناسى منحصر به عصر خاص و يا گروه خاص و يا شهر خاصى نيست ، بلكه مولود نياز انسان در دوره هاى مختلف است . در واقع ، نياز بشر او را وادار به برقرارى انس و ارتباط مى كرده و از طرفى مسأله تنازع بقا فضاى داغى به وجود مى آورده كه در آن انسان به پشتيبانى و نيرو نياز پيدا مى كرده ، و بستگان و فاميلش او را ارجمند و عزيز مى داشته اند .
از اين رو ، بشر به خويشاوندى و پيوندهاى نسبى اهميّت داده ، و آنها را حفظ و نگهدارى كرده است . همچنين بستگان و خويشان اصلى وى نيز به او مهر ورزيده ، او را در آغوش محبّت گرفته ، در مقابل تجاوز بيگانگان حمايت كرده و از شر ستمگران حفظ مى كرده اند .
قرآن كريم شرح حال دو تن از فرستادگان خداى متعال را نقل كرده كه يكى از آنها به دليل نداشتن خويشاوندان ، از ناتوانى خود خبر داده و گفته است:
اى كاش مرا بر منع شما توانى بود ، يا آن كه چون قدرت ندارم از شرّ شما به ركن محكمى (اقتدار خدا) پناه خواهم برد .^۱