از جمله، معرفت خداوند متعال، اظهار قدرت، رساندن منفعت، ايصال به نعمت جاويدان، اظهار حكمت، انفاذ علم و امضاى تدبير. امام صادق عليه السلام مى‏فرمايد:
إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَمْ يَخْلُقْ خَلْقَهُ عَبَثاً وَ لَمْ يَتْرُكْهُمْ سُدًى؛ بَلْ خَلَقَهُمْ لِإِظْهَارِ قُدْرَتِهِ وَ لِيُكَلِّفَهُمْ طَاعَتَهُ، فَيَسْتَوْجِبُوا بِذَلِكَ رِضْوَانَهُ؛ وَ مَا خَلَقَهُمْ لِيَجْلِبَ مِنْهُمْ مَنْفَعَةً وَ لَا لِيَدْفَعَ بِهِمْ مَضَرَّةً؛ بَلْ خَلَقَهُمْ لِيَنْفَعَهُمْ وَ يُوصِلَهُمْ إِلَى نَعِيمِ الْأَبَدِ.^۱
همانا خداى متعال خلق را بيهوده نيافريده و آنها را مهمل نگذاشته است؛ بلكه آنها را براى اظهار قدرتش و براى تكليف به طاعتش آفريده است تا با اطاعت از او مستوجب بهشت او گردند. و آنها را نيافريده تا منفعتى را از آنها بدست آورد يا به‏واسطه آنها ضررى را دفع كند؛ بلكه خلقشان كرده است تا به آنها نفع دهد و به نعمت ابدى‏شان برساند.
امام رضا عليه السلام مى‏فرمايد:
خَلَقَ مَا شَاءَ كَيْفَ شَاءَ مُتَوَحِّداً بِذَلِكَ، لِإِظْهَارِ حِكْمَتِهِ وَ حَقِيقَةِ رُبُوبِيَّتِهِ.^۲
او به تنهايى آنچه را خواست، همان‏گونه كه خواست، آفريد؛ براى اظهار حكمت و حقيقت ربوبيّت خويش.
امام صادق عليه السلام در روايتى ديگر مى‏فرمايد:
خَلَقَهُمْ لِإِظْهَارِ حِكْمَتِهِ وَ إِنْفَاذِ عِلْمِهِ وَ إِمْضَاءِ تَدْبِيرِهِ.^۳
خلق كرد آنها را براى اظهار حكمت و انفاذ علم و امضاى تدبيرش.
ممكن است حكمتهاى ديگرى نيز در خلقت موجودات نهفته باشد كه بيان نشده است.
پس چنان‏كه مشاهده مى‏كنيم، هدف از خلقت، يكى نيست تا بتوان به سادگى با از بين رفتن آن اثبات كرد كه خلقت لغو و بيهوده شده است؛ در نتيجه، نمى‏توان با