و تنها به طور كوركورانه اى از سخنان برخى افراد نادان، حمايت مى كردند. ^۱
تدبيرهاى ماكياولى گونه مشابهى نيز به عنوان ضد حمله توسط پيروان رضا(ع) و شيعيان امامى بعدى به اجرا درآمد. آنان، روايات متعدّدى را به امامان قبلى (يعنى باقر(ع) و صادق(ع) نسبت دادند كه آن دو در اين روايات، پيدايش واقفه را پيش بينى و واقفيان را نفرين كرده بودند. ^۲ همچنين روايت شده بود كه موسى كاظم(ع)، هنگامى كه رضا(ع) هنوز كودك بود، نام دو تن از واقفيان برجسته (يعنى عثمان بن عيسى دواسى و زياد قندى) را به او اطّلاع داد و بر آنان لعنت فرستاد. ^۳
به علاوه، شيعيان امامى مدّعى شدند كه موسى بن جعفر(ع)، به اين دليل ملقّب به «كاظم» شد كه در ميان شاگردانش تمام كسانى را كه سير امامت را به او ختم مى كنند و امامت رضا(ع) را نفى مى نمايند، مى شناخت، ليكن هميشه نسبت به آنان، كظمِ غيظ مى كرد و هرگز نگذاشت كه آنان از خشم او مطّلع شوند. ^۴
آنان، همچنين به ادّعاى واقفه در مورد غيبت رضا(ع) در مراسم تشيع جنازه پدرش پاسخ گفتند. احتمالاً آنان حديثى جعل كردند مبنى بر اين كه وقتى كاظم(ع) از دنيا رفت، مسيّب بن زهير زندانبان امام، رضا(ع) را مشاهده كرده بود كه به طور معجزه آسايى از مدينه [به زندان] آمد و به دور از چشم مردم، بدن پدرش را غسل داد. ^۵