خرید کتاب

عنوان کتاب : چهارده اختر تابناک : زندگانی چهارده معصوم (ع)، قسمت مربوط به امام سجاد(ع)

پديدآورنده : احمد احمدی بیرجندی

محل نشر : تهران

ناشر : انتشارات آستان قدس رضوی

نوبت چاپ : بیست و دوم

تاریخ انتشار : 1389

جستجو در Lib.ir

چهارده اختر تابناک : زندگانی چهارده معصوم (ع)، قسمت مربوط به امام سجاد(ع)

کتاب «چهارده اختر تابناک» تلاش دارد تا با تجمیع مطالب به شیوه تلخیص و کوتاه کردن زندگینامه چهارده معصوم(ع)، مقاطع و وقایع ویژه ای از زندگی سراسر مبارزه، راهنمایی و حق طلبی آن بزرگان را برای خوانندگان تبیین کند.

این کتاب با نثری روان، استفاده از منابع معتبر و استنادات تاریخی صحیح، تحلیل های عالمانه و نیز به کارگیری چاشنی شعر در میان مطالب به بررسی مهم ترین وقایع از زندگی معصومان علیهم السلام می پردازد.

فهرست مطالب:

معصوم ششم - حضرت امام زين العابدين (ع ) - امام چهارم

پيام خون و شهادت
امام سجاد (ع ) در دمشق
حركت به مدينه
صحيفه سجاديه
كلمات حضرت سجاد (ع )

بخشی از کتاب:

معصوم ششم: حضرت امام زین العابدین - امام چهارم

«هذا الذی تعرف البطحاء و طأته و البیت یعرفه و الحل و الحرم». این، که تو او را نمی شناسی، همان کسی است که سرزمین «بطحا» جای گامهایش را می شناسد و کعبه و حل و حرم در شناسائیش همدم و همقدمند. این، فرزند بهترین همگی بندگان خداست... این، همان علی است، که پدرش پیامبر خداست. این فرزند فاطمه سرور بانوان جهان است... آری، او به قله ی مجد و عظمت و ستیغ جلال و عزتی نسب همی برد که مسلمانان عرب و عجم از رسیدن به آن فرو مانده و به زانو درآمده اند... (ترجمه ی از قصیده ی فرزدق) [ صفحه ۱۲۴]
نام معصوم ششم علی (ع) است. وی فرزند حسین بن علی بن ابیطالب (ع) و ملقب به «سجاد» و «زین العابدین» می باشد.
امام سجاد در سال ۳۸ هجری در مدینه ولادت یافت. حضرت سجاد در واقعه ی جانگداز کربلا حضور داشت ولی به علت بیماری و تب شدید از آن حادثه جان به سلامت برد، زیرا جهاد از بیمار برداشته شده است و پدر بزرگوارش - با همه ی علاقه ای که فرزندش به شرکت در آن واقعه داشت - به او اجازه ی جنگ کردن نداد. مصلحت الهی این بود که آن رشته گسیخته نشود و امام سجاد وارث آن رسالت بزرگ، یعنی امامت و ولایت گردد. این بیماری موقت چند روزی بیش ادامه نیافت و پس از آن حضرت زین العابدین ۳۵ سال عمر کرد که تمام آن مدت به مبارزه و خدمت به خلق و عبادت و مناجات با حق سپری شد. سن شریف حضرت سجاد (ع) را در روز دهم محرم سال ۶۱ هجری که بنا به وصیت پدر و امر خدا و رسول خدا (ص) به امامت رسید به اختلاف روایات در حدود بیست و چهار سال نوشته اند. مادر حضرت سجاد بنا بر مشهور «شهربانو» دختر یزدگرد ساسانی بوده است [۱] . [ صفحه ۱۲۵]
آنچه در حادثه ی کربلا بدان نیاز بود، بهره برداری از این قیام و حماسه ی بی نظیر و نشر پیام شهادت حسین (ع) بود، که حضرت سجاد (ع) در ضمن اسارت با عمه اش زینب (ع) آن را با شجاعت و شهامت و قدرت بی نظیر در جهان آن روز فریاد کردند. فریادی که طنین آن قرنهاست باقی مانده و برای همیشه - جاودان خواهد ماند. واقعه ی کربلا با همه ی ابعاد عظیم و بی مانندش پر از شور حماسی و وفا و صفا و ایمان خالص در عصر روز عاشورا ظاهرا به پایان آمد؛ اما مأموریت حضرت سجاد (ع) و زینب کبری از آن زمان آغاز شد. اهل بیت اسیر را از قتلگاه عشق و راهیان بسوی (الله) و از کنار نعش های پاره پاره به خون خفته جدا کردند. حضرت سجاد (ع) را در حال بیماری بر شتری بی هودج سوار کردند و دو پای حضرتش را از زیر شکم آن حیوان به زنجیر بستند. سایر اسیران را نیز بر شتران سوار کرده روانه ی کوفه نمودند. کوفه ای که در زیر سنگینی و خفقان حاکم بر آن بهت زده بر جای مانده بود، و جرأت نفس کشیدن نداشت، زیرا ابن زیاد دستور داده بود رؤسای قبایل مختلف را به زندان اندازند و مردم را گفته بود بدون اسلحه از خانه ها خارج شوند. در چنین حالتی دستور داد سرهای مقدس شهداء را بین سرکردگان قبایلی که در کربلا بودند تقسیم و سر امام شهید حضرت اباعبدالله الحسین را در جلو کاروان حمل کنند. بدین صورت کاروان را وارد شهر کوفه نمودند. عبیدالله زیاد می خواست وحشتی در مردم ایجاد کند و این فتح نمایان خود را به چشم مردم آورد. با این تدبیرهای امنیتی چه شد که نتوانستند جلو بیانات آتشین و پیام کوبنده ی زن پولادین تاریخ حضرت زینب را بگیرند؟ گویی مردم کوفه تازه از خواب بیدار شده و دریافته اند که این اسیران اولاد علی (ع) و فرزندان پیغمبر اسلام (ص) می باشند که [ صفحه ۱۲۶]
مردانشان در کربلا نزدیک کوفه به شمشیر بیداد کشته شده اند. همهمه از مردم برخاست و کم کم تبدیل به گریه شد. حضرت سجاد (ع) در حال اسارت و خستگی و بیماری به مردم نگریست و فرمود: اینان بر ما می گریند؟ پس عزیزان ما را چه کسی کشته است؟ زینب خواهر حسین (ع) مردم را امر به سکوت کرد و پس از حمد و ثنای خداوند متعال و درود بر پیامبر گرانقدرش، حضرت محمد (ص) فرمود: «... ای اهل کوفه، ای حیلت گران و مکر اندیشان و غداران، هرگز این گریه های شما را سکون مباد. مثل شما، مثل زنی است که از بامداد تا شام رشته ی خویش می تابید و از شام تا صبح به دست خود باز می گشاد. هشدار که بنای ایمان برمانده بود، و جرأت نفس کشیدن نداشت، زیرا ابن زیاد دستور داده بود رؤسای قبایل مختلف را به زندان اندازند و مردم را گفته بود بدون اسلحه از خانه ها خارج شوند. در چنین حالتی دستور داد سرهای مقدس شهداء را بین سرکردگان قبایلی که در کربلا بودند تقسیم و سر امام شهید حضرت اباعبدالله الحسین را در جلو کاروان حمل کنند. بدین صورت کاروان را وارد شهر کوفه نمودند. عبیدالله زیاد می خواست وحشتی در مردم ایجاد کند و این فتح نمایان خود را به چشم مردم آورد. با این تدبیرهای امنیتی چه شد که نتوانستند جلو بیانات آتشین و پیام کوبنده ی زن پولادین تاریخ حضرت زینب را بگیرند؟ گویی مردم کوفه تازه از خواب بیدار شده و دریافته اند که این اسیران اولاد علی (ع) و فرزندان پیغمبر اسلام (ص) می باشند که [ صفحه ۱۲۶] مردانشان در کربلا نزدیک کوفه به شمشیر بیداد کشته شده اند. همهمه از مردم برخاست و کم کم تبدیل به گریه شد. حضرت سجاد (ع) در حال اسارت و خستگی و بیماری به مردم نگریست و فرمود: اینان بر ما می گریند؟ پس عزیزان ما را چه کسی کشته است؟ زینب خواهر حسین (ع) مردم را امر به سکوت کرد و پس از حمد و ثنای خداوند متعال و درود بر پیامبر گرانقدرش، حضرت محمد (ص) فرمود: «... ای اهل کوفه، ای حیلت گران و مکر اندیشان و غداران، هرگز این گریه های شما را سکون مباد. مثل شما، مثل زنی است که از بامداد تا شام رشته ی خویش می تابید و از شام تا صبح به دست خود باز می گشاد. هشدار که بنای ایمان برمکر و نیرنگ نهاده اید...». سپس حضرت زینب (ع) مردم کوفه را سخت ملامت فرمود و گفت: «همانا دامان شخصیت خود را با عاری و ننگی بزرگ آلوده کردید که هرگز تا قیامت این آلودگی را از خود نتوانید دور کرد. خواری و ذلت بر شما باد. مگر نمی دانید کدام جگر گوشه از رسول الله (ص) را بشکافتید، و چه عهد و پیمان که بشکستید، و بزرگان عترت و آزادگان ذریه ی او را به اسیری بردید، و خون پاک او به ناحق ریختید...». مردم کوفه آن چنان ساکت و آرام شدند که گویی مرغ بر سر آنها نشسته! سخنان کوبنده ی زینب (ع) که گویا از حلقوم پاک علی (ع) خارج می شد، مردم بی وفای کوفه را دچار بهت و حیرت کرد. شگفتا این صدای علی (ع) است که گویا در فضای کوفه طنین انداز است... امام سجاد (ع) عمه اش را امر به سکوت فرمود. [ صفحه ۱۲۷] ابن زیاد دستور داد امام سجاد (ع) و زینب کبرا و سایر اسیران را به مجلس وی آوردند، و در آن جا جسارت را نسبت به سر مقدس حسین (ع) و اسیران کربلا به حد اعلا رسانید، و آنچه در چنته دنائت و رذالت داشت نشان داد، و آنچه لازمه ی پستی ذاتش بود آشکار نمود.