شهید مطهری نیز از دیگر عالمانی است که در نگاشته‌های خود از این حدیث یاد کرده و می‌گوید:

۰.واضح است كه این حدیث مجعول است. پیغمبری كه دختر را رحمت خوانده است، این جمله را نمی‌گوید. این شعر مأخوذ است از مَثَل جاهلی.^۱

بیشتر پژوهش‌گران معاصر نیز به تأسی از شیخ بهایی، زنده به گور كردن دختران را از عادات زشت برخی قبیله‌های عرب جاهلی و با استناد به قرآن محكوم شمرده‌اند، از این رو، این روایت گزارش‌گر سنّت جاهلی در عرب محسوب و مردود اعلام شده است. ^۲

همان گونه که از کلام بزرگان مشهود است، دو دلیل همسانی با سنت جاهلیت و نیز تعارض با نص قرآن خلاصه تمامی نقدهایی است که با الحان گوناگون از سوی عالمان شیعی بر این حدیث وارد شده و موجب تساقط آن از اعتبار گشته است.

اما در این میان، شارح کتاب شهاب الاخبار، تنها کسی است^۳ که از میان عالمان شیعی، با استناد به سایر روایات شیعی تأویلی در دفاع از حدیث ارائه کرده است. وی می‌گوید:

۰.در گور کردن دختران از کرم است؛ زیرا که به سبب ایشان غم و اندوه و رنج و مشقت بیشتر بوَد و لیکن صادق علیه السلام گوید که دختران حسنات‌اند و پسران نعمات و خدای تعالی بر حسنات ثواب دهد و از نعمات بپرسد.^۴ این دلیل است که چون مؤمن دختر دارد و ایشان را تعاهد کند، بی‌شک ثواب یابد و چون پسر دارد، مخاطره دوزخ بود. و مصطفی علیه السلام با یاران نشسته بود که یکی از در درآمد و با دیگری سری بگفت، آن کس را گونه بگردید. حضرت رسول علیه السلام گفت: چه حال است؟ مرد گفت: خیر است. دیگر باره بپرسید، مرد گفت: چون بیامدم، زنم بار می‌نهاد، این ساعت این آمده می‏گوید دختری آورد. پس