از آن را قبول ولايت و کمالات حضرات بدانيم، دو فقره با هم کاملاً مرتبط مي‌شوند؛ زيرا همان ولايت را که سه دسته فقط در زمان قبل از ظهور مي‌پذيرند و بقيه آن را نمي‌پذيرند، بعد از ظهور، شيعيان آن قدر قدرت‌مند مي‌شوند که اين ولايت را به دشمنان مي‌قبولانند و هر کسي گردن ننهد او را نابود مي‌کنند.
از مؤيدات ديگر اين که در برخي روايات ذکر شده که انکار احاديث، شرک و يا کفر است:
جَبْرَئِيلُ بْنُ أَحْمَدَ، عَنِ الْيَقْطِينِيِّ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ حَسَّانَ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ كَثِيرٍ، عَنْ جَابِرِ بْنِ يَزِيدَ قَالَ: قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ عليه السلام: «يَا جَابِرُ، حَدِيثُنَا صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ، أَمْرَدُ ذَكْوَانُ وَعْرٌ أَجْرَدُ، لَا يَحْتَمِلُهُ وَ الله إِلَّا نَبِيٌّ مُرْسَلٌ أَوْ مَلَكٌ مُقَرَّبٌ أَوْ مُؤْمِنٌ مُمْتَحَنٌ». فَإِذَا وَرَدَ عَلَيْكَ يَا جَابِرُ، شَيْ ءٌ مِنْ أَمْرِنَا، فَلَانَ لَهُ قَلْبُكَ، فَاحْمَدِ الله وَ إِنْ أَنْكَرْتَهُ، فَرُدَّهُ إِلَيْنَا أَهْلَ الْبَيْتِ وَ لَا تَقُلْ كَيْفَ جَاءَ هَذَا وَ كَيْفَ كَانَ وَ كَيْفَ هُوَ. فَإِنَّ هَذَا وَ الله الشِّرْكُ بِالله الْعَظِيمِ؛
امام باقر عليه السلام فرمود: اي جابر، سخن ما صعب، مستصعب، امرد، ذکوان، وعر، اجرد است؛ آن را تحمّل نياورد جز فرشته اي مقرّب يا پيغمبري مرسل يا بنده اي كه خدا دلش را به ايمان آزموده است. پس هرگاه چيزي از امر ما بر تو ارائه شد و قلب تو آن را قبول کرد، سپاس خدا را بگوي و اگر آن را انکار کرد، آن را به ما واگذار کن و نگو چه طور چنين چيزي مي‌شود؛ چرا که به خدا چنين چيزي، شرک به خداست. (رجال الكشي، ص ۱۹۳)عَلِيُّ بْنُ عَبْدِ الصَّمَدِ، عَنْ أَبِيهِ، عَنِ السَّيِّدِ أَبِي الْبَرَكَاتِ عَلِيِّ بْنِ الْـحسَيْنِ الْـجوْزِيِّ، عَنِ الصَّدُوقِ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ سَعْدٍ، عَنِ ابْنِ أَبِي الْخَطَّابِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ عَمَّارِ بْنِ مَرْوَانَ، عَنِ الْـمُنَخَّلِ، عَنْ جَابِرٍ قَالَ: قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ عليه السلام: قَالَ رَسُولُ الله صلي الله عليه و آله: «إِنَّ حَدِيثَ آلِ مُحَمَّدِ، عَظِيمٌ صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ، لَا يُؤْمِنُ بِهِ إِلَّا مَلَكٌ مُقَرَّبٌ أَوْ نَبِيٌّ مُرْسَلٌ أَوْ عَبْدٌ امْتَحَنَ الله قَلْبَهُ لِلْإِيمَانِ». فَمَا وَرَدَ عَلَيْكُمْ مِنْ حَدِيثِ آلِ مُحَمَّدٍ صلي الله عليه و آله، فَلَانَتْ لَهُ قُلُوبُكُمْ وَ عَرَفْتُمُوهُ، فَاقْبَلُوهُ وَ مَا اشْمَأَزَّتْ لَهُ قُلُوبُكُمْ وَ أَنْكَرْتُمُوهُ، فَرُدُّوهُ إِلَي الله وَ إِلَي الرَّسُولِ وَ إِلَي الْعَالِمِ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ صلي الله عليه و آله. وَ إِنَّـمَا الْهَالِكُ أَنْ يُحَدِّثَ أَحَدُكُمْ بِالْـحدِيثِ أَوْ بِشَيْ ءٍ لَا يَحْتَمِلُهُ، فَيَقُولَ: وَ الله، مَا كَانَ هَذَا. وَ الله مَا كَانَ هَذَا. وَ الْإِنْكَارُ لِفَضَائِلِهِمْ، هُوَ الْكُفْرُ؛
امام باقر عليه السلام از قول پيامبر صلي الله عليه و آله فرمود: به راستي، حديث آل محمّد صلي الله عليه و آله، بزرگ، صعب و مستصعب است. آن را تحمّل نياورد جز فرشته اي مقرّب يا پيغمبري مرسل يا بنده اي كه خدا دلش را به ايمان آزموده است. پس آن چه از حديث آل محمّد شنيديد و قلبتان پذيرفت، قبولش کنيد و آن چه انکارش کرد، آن را به خدا، رسول او و عالم آل محمّد واگذار کنيد. و همانا، هلاک‌شونده کسي است که سخني يا چيزي را که نتوانسته قبول کند، بيان کند. سپس بگويد: به خدا، چنين چيزي وجود ندارد. و انکار فضائل آل محمّد، کفر است. (بحار الأنوار، ج ۲۵، ص ۳۶۶)
