تنها در آغاز اِسناد این دو، تفاوت اندکی دیده می‌شود.

در روایت دیگری، کلینی خبر را از امام باقر _ علیه ‌السلام _ و ایشان به نقل از پیامبر _ صلی الله علیه و آله _ با مضمونی دیگر آورده است:

المجالس بالأمانة، و لیس لاحد أن یحدّث بحدیث یکتمه صاحبه إلا بإذنه، إلا أن یکون ثقة أو ذکراً له بخیر؛^۱ مجالس امانت هستند. کسی حق ندارد سخنی را که دوستش برای او گفته و آن را از دیگران کتمان کرده، جز با اجازه او بگوید، مگر به شخص مورد اعتماد، و یا ذکر خیر دوستش باشد.

در خبر دیگری از رسول خدا _ صلی الله علیه و آله _ ، ضمن بازگویی این‌که مجلس‌ها امانت هستند، خطاب به ابوذر این گونه آمده است:

یا أبا ذر! المجالس بالأمانة وإفشاء سرّ أخیک خیانة؛ فاجتنب ذلک؛^۲ ای ابوذر، مجلس‌ها امانت‌اند و فاش کردن راز برادرت خیانت است. از آن کار خودداری کن.

جابر روایت دیگری را با افزوده و احکام بیشتری از رسول خدا _ صلی الله علیه و آله _ با این بیان نقل کرده است:

المجالس بالأمانة، إلَّا ثلاثة مجالس: مجلس سفک فیه دم حرام، و مجلس استحلّ فیه فرج حرام، و مجلس استحلّ فیه مال حرام بغیر حقّه؛^۳ مجلس‌ها امانت‌اند؛ جز سه مجلس: مجلسی که در آن خون به حرام ریخته می‌شود، مجلسی که ناموسی حلال شمرده می‌شود [و تجاوز جنسی صورت می‌گیرد]، و مجلسی که مال حرامی به ناحق خورده می‌شود.