همراه است، اما سودی به او نمی‌رساند.

همچنین روایت زیر و مانند آن که نشان‌گر معیار بودن عمل در ارزش نهادن به یک داشته علمی هستند:

امیر مؤمنان _ علیه السلام _ از رسول خدا _ صلی الله علیه و آله _ نقل می‌کند که فرمود:

الْعُلَمَاءُ رَجُلَانِ: رَجُلٌ عَالِمٌ آخِذٌ بِعِلْمِهِ، فَهَذَا نَاجٍ وَ عَالِمٌ تَارِکٌ لِعِلْمِهِ، فَهَذَا هَالِکٌ. وَ إِنَّ أَهْلَ النَّارِ لَیَتَأَذَّوْنَ مِنْ رِیحِ الْعَالِمِ التَّارِکِ لِعِلْمِهِ؛^۱ دانشمندان دو گروه‌اند: گروهی علم خود را به کار می‌بندند _ که این گروه پیروزند _ و گروهی که علم خود را ترک می‌کنند (به آن عمل نمی‌کنند) که این گروه بدبخت‌اند. و بی‌تردید، اهل دوزخ از بوی دانشمندی که عمل خود را رها کرده است در رنج‌اند.

و دیگر روایات «بَابُ اسْتِعْمَالِ الْعِلْم‏» در اصول الکافی.^۲

به این مجموعه، روایاتی که عمل را در کنار کسب دانش نشانده و ارزش را به پیوند این دو داده‌اند را نیز می‌توان افزود؛ مانند: این روایت که امیر مؤمنان _ علیه السلام _ فرمود:

أَیُّهَا النَّاسُ! اعْلَمُوا أَنَّ کَمَالَ الدِّینِ طَلَبُ الْعِلْمِ وَ الْعَمَلُ‏ بِهِ؛^۳ ای مردم، بدانید که کمال دین، فراگیری دانش و عمل به آن است.

مجموع این روایات نشان دهنده این است که حفظ قرآنی ارزش دارد و به آن تشویق می‌شود که با عمل همراه است و نه صرف سپردن به ذهن آن.

ب) نبود وصفی با عنوان حافظ قرآن (حفظ به معنی سپردن به ذهن) برای اهل بیت _ علیهم السلام _ است که نشان می‌دهد حفظِ ممدوح و مورد ترغیب، غیر از سپردن به ذهن است؛ چرا که اگر این کار و یا این وصف از محاسن وکمالات به شمار می‌رفت، باید اهل بیت _ علیهم السلام _ نیز بدان متصف می‌شدند؛ اما با جست و جوی در روایات، چنین تعبیری برای ایشان یافت نمی‌شود. آنچه وجود دارد، تعابیر زیر است:

حفظة دین الله، حافظ لدین الله،^۴ الحافظ لما استودع،^۵ حفظة سرّ الله.^۶