امام زین العابدین(ع) از نگرانی این که در خواست کننده ای مستحق را رد کند، به همه ی درخواست کنندگان غذا، اطعام می کرد.
علل الشرائع عن أبی حمزة الثّمالی:
سَمِعتُ عَلِی بنَ الحُسَینِ(ع) یقولُ لِمَولاةٍ لَهُ: لا یعبُرُ عَلی بابی سائِلٌ إلّاأطعَمتُموهُ، فَإِنَّ الیومَ یومُ الجُمُعَةِ. قُلتُ لَهُ: لَیسَ کلُّ مَن یسأَلُ مُستَحِقّاً!
فَقالَ(ع): أخافُ أن یکونَ بَعضُ مَن یسأَلُنا مُحِقّاً فَلا نُطعِمَهُ ونَرُدَّهُ، فَینزِلَ بِنا أهلَ البَیتِ ما نَزَلَ بِیعقوبَ.
[۱]
علل الشرائع ـ به نقل از ابو حمزه ثمالی ـ:
شنیدم امام زین العابدین(ع) به کنیز خود می فرماید: «بر درِ خانه من، فقیری گذر نکند، مگر آن که او را اطعام کنید».
آن روز، جمعه بود. به امام(ع) گفتم: هر که چیزی می خواهد که مستحق نیست.
امام(ع) فرمود: «می ترسم یکی از کسانی که گدایی می کند، مستحق باشد و ما او را اطعام نکنیم و بازش گردانیم و آن گاه بر ما اهل بیت، آن نازل شود که بر یعقوب نازل شد».
[۱]. علل الشرائع ص ۴۵ ح ۱، دانشنامه قرآن و حدیث ج ۱۰ ص ۲۲۶.
