پرخوری سبب تنبلی در نماز و ذکر می شود. ابلیس این را به یحیی بن زکریا(ع) گفت.
المحاسن عن حَفص بن غِیاث:
قالَ أبو عَبدِ اللّهِ(ع): ظَهَرَ إبلیسُ لِیحیی بنِ زَکرِیا(ع)، وإذا عَلَیهِ مَعالیقُ مِن کلِّ شَیءٍ، فَقالَ لَهُ یحیی: ما هذِهِ المَعالیقُ یا إبلیسُ؟
فَقالَ: هذِهِ الشَّهَواتُ الَّتی أصَبتُها مِنِ ابنِ آدَمَ.
قالَ: فَهَل لی مِنها شَیءٌ؟
قالَ: رُبَّما شَبِعتَ فَثَقَّلتُک عَنِ الصَّلاةِ وَالذِّکرِ.
قالَ یحیی: للّهِ عَلَی ألّا أملَأَ بَطنی مِنَ طَعامٍ أبَداً.
وقالَ إبلیسُ: للّهِ عَلَی ألّا أنصَحَ مُسلِماً أبَداً.
ثُمَّ قالَ أبو عَبدِ اللّه(ع): یا حَفصُ، للّهِ عَلی جَعفَرٍ وآلِ جَعفَرٍ ألّا یملَؤوا بُطونَهُم مِن طَعامٍ أبَداً، وللّهِ عَلی جَعفَرٍ وآلِ جَعفَرٍ ألّا یعمَلوا لِلدُّنیا أبَداً.[۱]
المحاسن ـ به نقل از حفص بن غیاث ـ:
امام صادق(ع) فرمود: «ابلیس بر یحیی بن زکریا(ع) آشکار شد. دید انواع آویزها بر او آویخته است.
یحیی به او گفت: ای ابلیس! این آویزها چیست؟
گفت: اینها همان خواهش هایی (هوس هایی) است که فرزند آدم را با آنها به چنگ می اندازم.
یحیی(ع) گفت: از آنها چیزی هم برای من هست؟
گفت: هر گاه از غذا سیر بخوری، تو را برای نماز و ذکر، سنگین و تنبل می کنم.
یحیی گفت: سوگند به خدا که هرگز شکم خود را از غذا پر نخواهم کرد.
ابلیس گفت: سوگند به خدا که زین پس، هرگز مسلمانی را نصیحت نمی کنم».
امام صادق(ع) سپس فرمود: «ای حفص! سوگند به خدا که جعفر و خاندان جعفر، هرگز شکم های خود را از غذا پر نخواهند کرد. سوگند به خدا که جعفر و خاندان جعفر، هرگز برای دنیا کار نخواهند کرد».
[۱]. المحاسن: ج ۲ ص ۲۲۲ ح ۱۶۶۷، دانشنامه قرآن و حدیث ج ۴ ص ۳۸۲.
