امام علی(ع) نشانه ی شخص توکل کننده را این می دانست که اگر نداشت شکرگزاری کند و اگر داشت ایثار کند.
مستدرک الوسائل:
عَن أمیرِ المُؤمِنینَ(ع) أنَّهُ رَأی یوما جَماعَةً، فَقالَ: مَن أنتُم؟
قالوا: نَحنُ قَومٌ مُتَوَکلونَ.
فَقالَ: ما بَلَغَ بِکم تَوَکلُکم؟
قالوا: إذا وَجَدنا أکلنا، وإذا فَقَدنا صَبَرنا.
فَقالَ(ع): هکذا یفعَلُ الکلابُ عِندَنا!
فَقالوا: کیفَ نَفعَلُ یا أمیرَ المُؤمِنینَ؟
فَقالَ: کما نَفعَلُهُ؛ إذا فَقَدنا شَکرنا، وإذا وَجَدنا آثَرنا.[۱]
مستدرک الوسائل:
روایت شده است که روزی امیر مؤمنان(ع)، گروهی را دید. پرسید: «شما کیستید؟».
گفتند: ما جماعتی اهل توکل هستیم.
فرمود: «توکلتان، شما را به چه رسانیده است؟».
گفتند: هر گاه چیزی بیابیم، می خوریم، و اگر نیابیم، شکیبایی می کنیم.
فرمود: «سگ های ما هم همین کار را می کنند!».
گفتند: پس چه کنیم، ای امیر مؤمنان؟
فرمود: «کاری را که ما می کنیم: هر گاه نداشته باشیم، شکر می کنیم و هر گاه به دست آوریم، ایثار می کنیم».
[۱]. مستدرک الوسائل: ج ۷ ص ۲۱۷ ح ۸۰۷۶، دانشنامه قرآن و حدیث: ج ۱ ص ۱۲۴.
