احادیث داستانی انفاق همه چیز خود

المناقب لابن شهرآشوب عن محمّد بن الصمّة عن أبیه عن عمّه:

رَأَیتُ فِی المَدینَةِ رَجُلاً عَلی ظَهرِهِ قِربَةٌ وفی یدِهِ صَحفَةٌ، یقولُ: اللّهُمَّ وَلِی المُؤمِنینَ وإلهَ المُؤمِنینَ وجارَ المُؤمِنینَ، اقبَل قُربانِی اللَّیلَةَ، فَما أمسَیتُ أملِک سِوی ما فی صَحفَتی وغَیرَ ما یوارینی، فَإِنَّک تَعلَمُ أ نّی مَنَعتَهُ نَفسی مَعَ شِدَّةِ سَغَبی فی طَلَبِ القُربَةِ إلَیک غُنما، اللّهُمَّ فَلا تُخلِق وَجهی ولا تَرُدَّ دَعوَتی.

فَأَتَیتُهُ حَتّی عَرَفتُهُ فَإِذا هُوَ عَلِی بنُ أبی طالِبٍ(ع)، فَأَتی رَجُلاً فَأَطعَمَهُ.[۱]

المناقب، ابن شهرآشوب ـ به نقل از محمّد بن صمّه، از پدرش، از عمویش ـ:

در مدینه، مردی را دیدم که مَشکی بر پشت و سینی ای در دست دارد و می گوید: «خدایا! ای حامی مؤمنان و معبود اهل ایمان و پناه گروندگان! خیرات امشبم را بپذیر که امشب، جز آنچه در این سینی ام است و آنچه مرا می پوشاند (یعنی جامه تنم)، چیزی ندارم، و تو می دانی که با وجود شدّت گرسنگی ام، برای تقرّب به تو، این را از خویشتن دریغ داشتم. پس ـ ای خداوند ـ رویم را زمین مینداز و دعایم را رد مکن».

نزد آن مرد رفتم و شناختمش. او علی بن ابی طالب(ع) بود. پس نزد مردی رفت و به او غذا داد.

[۱]. المناقب لابن شهرآشوب: ج ۲ ص ۷۶، دانشنامه قرآن و حدیث: ج ۱ ص ۱۸۲.