امام علی(ع) مقید بود که شبانه و به صورت ناشناس صدقه دهد چون صدقه ی پنهانی خشم خدا را فرو می نشاند.
ربیع الأبرار عن محمّد بن الحنفیة:
کانَ أبی یدعو قَنبَرا بِاللَّیلِ فَیحمِّلُهُ دَقیقا وتَمرا فَیمضی إلی أبیاتٍ قَد عَرَفَها ولا یطَّلِعُ عَلَیهِ أحَدٌ. فَقُلتُ لَهُ: یا أبَتِ، مایمنَعُک أن یدفَعَ إلَیهِم نَهارا؟ قالَ: یا بُنَی، صَدَقَةَ السِّرِّ تُطفِئُ غَضَبَ الرَّبِّ عز و جل.[۱]
ربیع الأبرار ـ به نقل از محمّد بن حنفیه ـ:
پدرم، شبانه قنبر را می خواند و آرد و خرما بر دوش او می گذاشت و بی آن که کسی آگاهی یابد، به خانه هایی که می شناخت، می رساند. به او گفتم: پدر جان! چرا آن را در روز بدیشان نمی بخشی؟
فرمود: «فرزندم! صدقه پنهانی، آتش خشم خداوند عز و جل را خاموش می کند».
[۱]. ربیع الأبرار: ج ۲ ص ۱۴۸؛ المناقب للکوفی: ج ۲ ص ۶۹ ح ۵۵۲، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۰، ص ۲۲۴.
