امام باقر(ع) توبه پس از هر گناه را جایز و شایسته خوانده است.
الکافی عن محمّد بن مسلم عن الإمام الباقر(ع):
یا مُحَمَّدَ بنَ مُسلِمٍ، ذُنوبُ المُؤمِنِ إذا تابَ مِنها مَغفورَةٌ لَهُ، فَلیعمَلِ المُؤمِنُ لِما یستَأنِفُ بَعدَ التَّوبَةِ وَالمَغفِرَةِ، أما وَاللّهِ، إنَّها لَیسَت إلاّ لِأَهلِ الإِیمانِ.
قُلتُ: فَإِن عادَ بَعدَ التَّوبَةِ وَالاِستِغفارِ مِنَ الذُّنوبِ وعادَ فِی التَّوبَةِ؟
فَقالَ: یا مُحَمَّدَ بنَ مُسلِمٍ، أتَرَی العَبدَ المُؤمِنَ یندَمُ عَلی ذَنبِهِ ویستَغفِرُ مِنهُ ویتوبُ ثُمَّ لا یقبَلُ اللّهُ تَوبَتَهُ؟
قُلتُ: فَإِنَّهُ فَعَلَ ذلِک مِراراً یذنِبُ ثُمَّ یتوبُ ویستَغفِرُ اللّهَ؟
فَقالَ: کلَّما عادَ المُؤمِنُ بِالاِستِغفارِ وَالتَّوبَةِ عادَ اللّهُ عَلَیهِ بِالمَغفِرَةِ، وإنَّ اللّهَ غَفورٌ رَحیمٌ یقبَلُ التَّوبَةَ ویعفو عَنِ السَّیئاتِ، فَإِیاک أن تُقَنِّطَ المُؤمِنینَ مِن رَحمَةِ اللّهِ.[۱]
الکافی ـ به نقل از به محمّد بن مسلم ـ:
امام باقر(ع) [به من فرمود]: «ای محمّد بن مسلم! گناهان مؤمن، هر گاه از آنها توبه کند، برای او آمرزیده می شود. پس مؤمن باید برای آنچه پس از توبه و آمرزش، از سر می گیرد، کار کند. هان! به خدا سوگند، این تنها برای اهل ایمان است».
گفتم: اگر چه پس از توبه و آمرزش خواهی از گناهان، [به گناه] باز گردد و باز توبه کند؟!
فرمود: «ای محمّد بن مسلم! آیا می پنداری که بنده مؤمن، از گناهش پشیمان می شود و از آن، آمرزش می خواهد و توبه می کند؛ امّا خدا، توبه او را نمی پذیرد؟!».
گفتم: زیرا او این کار را بارها انجام داده است. هر بار، گناه می کند و سپس، توبه می کند و از خدا، آمرزش می خواهد.
فرمود: «هر بار که مؤمن به آمرزش خواهی و توبه باز گردد، خدا با آمرزش خود به او باز می گردد و خدا، آمرزگارِ مهربان است. توبه را می پذیرد و از گناهان در می گذرد. پس مبادا مؤمنان را از رحمت خدا، ناامید کنی».
[۱]. الکافی: ج ۲ ص ۴۳۴ ح ۶، ارشاد القلوب: ص ۱۸۰، بحار الأنوار: ج ۶ ص ۴۰ ح ۷۱، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۷، ص ۵۴۰.
