الإمام علی(ع):
بَینَما رَسولُ اللّهِ(ص) ذاتَ یومٍ عَلی جَبَلٍ مِن جِبالِ تِهامَةَ وَالمُسلِمونَ حَولَهُ، إذ أقبَلَ شَیخٌ وبِیدِهِ عَصا فَنَظَرَ إلَیهِ رَسولُ اللّهِ(ص) فَقالَ: مَشیةَ الجِنِّ ونَغمَتَهُم وعُجبَهُم، فَأَتی فَسَلَّمَ فَرَدَّ رَسولُ اللّهِ(ص)، فَقَالَ لَهُ: مَن أنتَ؟ فَقالَ: أنَا هامَةُ بنُ الهیمِ بنِ لاقیسَ بنِ إبلیسَ... [إلی أن قالَ:]
فَقُلتُ: یا نوحُ، إنَّنی مِمَّن شَرِک فی دَمِ العَبدِ الصّالِحِ الشَّهیدِ السَّعیدِ هابیلَ بنِ آدَمَ، هَل تَدری عِندَ رَبِّک مِنَ التَّوبَةِ؟ قالَ: نَعَم یا هامُ، هُمَّ بِخَیرٍ وَافعَلهُ قَبلَ الحَسرَةِ وَالنَّدامَةِ، إنّی وَجَدتُ فیما أنزَلَ اللّهُ تَعالی عَلَی: لَیسَ مِن عَبدٍ عَمِلَ ذَنباً کائِناً ما کانَ وبالِغاً ما بَلَغَ ثُمَّ تابَ إلاّ تابَ اللّهُ تَعالی عَلَیهِ، فَقُمِ السّاعَةَ فَاغتَسِل وخِرَّ للّه ساجِداً، فَفَعَلتُ ما أمَرَنی، إذ نادی مُنادٍ مِنَ السَّماءِ: اِرفَع رَأسَک قُبِلَت تَوبَتُک، فَخَرَرتُ للّه ساجِداً حَولاً.[۱]
امام علی(ع):
هنگامی که پیامبر خدا(ص) بالای یکی از کوه های تَهامه بود و مسلمانان، گِردش را گرفته بودند، پیرمردی عصا به دست، پیدا شد. پیامبر خدا(ص) به او نگریست و فرمود: «[این] راه رفتن و آهنگ صدا و غرور جن است». وی آمد و سلام کرد. پیامبر خدا(ص) پاسخش را داد و فرمود: «تو کیستی؟». گفت: من هامة بن هیم بن لاقیس بن ابلیس هستم... [تا آن که گفت:] گفتم: ای نوح! من در ریختن خون بنده صالح و شهید سعادتمند، هابیل پسر آدم، شرکت داشتم. آیا می دانی که نزد پروردگارت توبه ای هست؟ گفت: آری، ای هام! آهنگِ کار نیک کن و پیش از آن که دچار افسوس و پشیمانی شوی، انجامش ده. من در آنچه خدای متعال بر من نازل فرمود، یافتم که: «هیچ بنده ای نیست که گناهی کند، هر گناهی و به هر اندازه ای که باشد و سپس توبه نماید، مگر این که خداوند متعال، توبه اش را بپذیرد». پس همین حالا برخیز و غسل کن و در پیشگاه خدا به سجده بیفت. من به دستور او عمل کردم. ناگاه ندادهنده ای از آسمان ندا داد که: «سرت را بلند کن که توبه ات پذیرفته شد» من [به شکرانه آن] یک سال برای خدا به سجده افتادم.
[۱]. الجعفریات: ص ۱۷۵ عن الإمام الکاظم عن آبائه(ع)، مستدرک الوسائل: ج ۲ ص ۵۱۳ ح ۲۵۹۷؛السیرة النبویة لابن کثیر: ج ۴ ص ۱۸۵، البدایة والنهایة: ج ۵ ص ۹۷ کلاهما عن عمر، سبل الهدی والرشاد: ج ۶ ص ۴۳۸ عن ابن عبّاس وکلّها نحوه، کنزالعمّال: ج ۶ ص ۱۶۴ ح ۱۵۲۲۹، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۷، ص ۵۳۸.
