امامان(ع) مراقب بودند که همه بر یک امر مستحبی، عمل نکنند تا مردم تصور وجوب نداشته باشند.
الامام الصادق(ع):
أوصی رَسولُ اللّهِ(ص) إلی عَلِی(ع) وَحدَهُ، وأوصی عَلِی(ع) إلَی الحَسَنِ وَالحُسَینِ(ع) جَمیعا، وکانَ الحَسَنُ(ع) إمامَهُ، فَدَخَلَ رَجُلٌ یومَ عَرَفَةَ عَلَی الحَسَنِ(ع) وهُوَ یتَغَدّی وَالحُسَینُ(ع) صائِمٌ، ثُمَّ جاءَ بَعدَما قُبِضَ الحَسَنُ(ع) فَدَخَلَ عَلَی الحُسَین(ع) یومَ عَرَفَةَ وهُوَ یتَغَدّی وعَلِی بنُ الحُسَینِ(ع) صائِمٌ، فَقالَ لَهُ الرَّجُلُ: إنّی دَخَلتُ عَلَی الحَسَنِ(ع) وهُوَ یتَغَدّی وأنتَ صائِمٌ، ثُمَّ دَخَلتُ عَلَیک وأنتَ مُفطِرٌ؟ فَقالَ: إنَّ الحَسَنَ(ع) کانَ إماما فَأَفطَرَ لِئَلّا یتَّخَذَ صَومُهُ سُنَّةً ولِیتَأَسّی بِهِ النّاسُ، فَلَمّا أن قُبِضَ کنتُ أنَا الإِمامَ فَأَرَدتُ أن لا یتَّخَذَ صَومی سُنَّةً فَیتَأَسَّی النّاسُ بی.[۱]
امام صادق(ع):
پیامبر خدا، فقط علی(ع) را وصی قرار داد، و علی(ع)، حسن و حسین(ع)، هر دو را، وصی قرار داد و حسن(ع)، امام او (حسین(ع)) بود.
در روز عرفه، مردی بر حسن(ع) وارد شد و ایشان مشغول خوردن غذا بود و حسین(ع) روزه داشت. پس از رحلت حسن(ع)، همان مرد در روز عرفه بر حسین(ع) وارد شد و ایشان مشغول غذا خوردن بود و علی بن الحسین(ع) روزه داشت.
مرد [به حسین(ع)] گفت: من بر حسن(ع) وارد شدم و او غذا می خورد و تو روزه داشتی. حالا بر تو وارد می شوم؛ ولی تو روزه نداری!؟
فرمود: «حسن(ع) امام بود. از این رو، روزه نگرفت تا روزه او سنّت نشود و مردم [در خوردن] به او تأسّی کنند، و چون او از دنیا رفت، من امام هستم. از این رو خواستم که روزه ام سنّت نشود و مردم [در خوردن] به من تأسّی کنند».
[۱]. کتاب من لا یحضره الفقیه: ج ۲ ص ۸۷ ح ۱۸۱۰، دانشنامه قرآن و حدیث ج ۴ ص ۲۰۰.
