رسول گرامی اسلام(ص) زیاده روی از استفاده از حلال را هم شایسته نمی دانست.
الإمام الباقر عن آبائه(ع):
إنَّ رَسولَ اللّهِ(ص) کانَ یأتی أهلَ الصُّفَّةِ، وکانوا ضِیفانَ رَسولِ اللّهِ(ص)؛ کانوا هاجَروا مِن أهالیهِم وأموالِهِم إلَی المَدینَةِ، فَأَسکنَهُم رَسولُ اللّهِ(ص) صُفَّةَ
المَسجِدِ، وهُم أربَعُمِئَةِ رَجُلٍ، کانَ یسَلِّمُ عَلَیهِم بِالغَداةِ وَالعَشِی، فَأَتاهمُ ذاتَ یومٍ فَمِنهُم مَن یخصِفُ نَعلَهُ، ومِنهُم مَن رقَعُ ثَوبَهُ، ومِنهُم مَن یتَفَلّی، وکانَ رَسولُ اللّهِ(ص) یرزُقُهُم مُدّا مُدّا مِن تَمرٍ فِی کلِّ یومٍ.
فَقامَ رَجُلٌ مِنهُم فَقالَ: یا رَسولَ اللّهِ، التَّمرُ الَّذی تَرزُقُنا قَد أحرَقَ بُطونَنا!
فَقالَ رَسولُ اللّهِ(ص): أما إنّی لَوِ استَطَعتُ أن اُطعِمَکمُ الدُّنیا لَأَطعَمتُکم، ولکن مَن عاشَ مِنکم بَعدی فَسَیغدی عَلَیهِ بِالجِفانِویراحُ عَلَیهِ بِالجِفانِ، ویغدو أحَدُکم فی قَمیصَةٍویروحُ فِی اُخری، وتُنَجِّدونَبُیوتَکم کما تُنَجَّدُ الکعبَةُ.
فَقامَ رَجُلٌ فَقالَ: یا رَسولَ اللّهِ، إنّا عَلی ذلِک الزَّمانِ بِالأَشواقِ فَمَتی هُوَ؟
قالَ(ص): زَمانُکم هذا خَیرٌ مِن ذلِک الزَّمانِ، إنَّکم إن مَلَأتُم بُطونَکم مِنَ الحَلالِ، توشِکونَ أن تَملَؤوها مِنَ الحَرامِ.[۱]
امام باقر(ع) ـ به نقل از پدرانش(ع) ـ:
اهل صُفّه میهمان پیامبر خدا بودند. آنان خانواده و اموال خود را ترک گفته و به مدینه هجرت کرده بودند. پیامبر خدا، این افراد را که شمارشان به چهارصد مرد می رسید، در صُفّه مسجد، اسکان داد و هر صبح و شام به آنان سر می زد و سلام و احوالپرسی می کرد. روزی، نزد ایشان رفت. دید یکی کفش خود را می دوزد، دیگری جامه اش را وصله می زند، و سومی مشغول شپش زدایی از خود است. پیامبر خدا روزی، ده سیر خرما به آنها می داد.
مردی از میانشان برخاست و گفت: ای پیامبر خدا! از بس که خرما به ما دادی، معده هایمان سوخت!
پیامبر خدا فرمود: «اگر می توانستم دنیا را خوراک شما کنم، البتّه این کار را می کردم؛ امّا کسانی از شما که بعد از من زنده بمانند، چاشت و شامشان، با قَدَح، غذا خواهند خورد. صبح، یک پیراهن خواهند پوشید و شب، یکی، و خانه هایتان را مانند کعبه، تزیین خواهید کرد».
مردی برخاست و گفت: ای پیامبر خدا! ما سخت مشتاق چنان زمانی هستیم. کی می رسد؟
پیامبر(ص) فرمود: «این زمان برای شما، بهتر از آن زمان است. شما اگر شکم هایتان را از حلال پر کنید، به زودی از حرام نیز پر خواهید کرد».
[۱]. النوادر للراوندی: ص ۱۵۲ ح ۲۲۳، دانشنامه قرآن و حدیث ج ۴ ص ۳۲۴.
