احادیث داستانی رفتار امام علی(ع) با خوارج

الأموال عن کثیر بن نَمِر:

جاءَ رَجُلٌ بِرَجُلٍ مِنَ الخَوارِجِ إلی عَلی(ع)، فَقالَ: یا أمیرَ المُؤمِنینَ، إنّی وَجَدتُ هذا یسُبُّک، قالَ: فَسُبَّهُ کما سَبَّنی. قالَ: ویتَوَعَّدُک؟ فَقالَ: لا أقتُلُ مَن لَم یقتُلنی، قالَ عَلی(ع): لَهُم عَلَینا ثَلاثٌ: أن لا نَمنَعَهُمُ المَساجِدَ أن یذکرُوا اللّهَ فیها، وأن لا نَمنَعَهُمُ الفَیءَ ما دامَت أیدیهِم مَعَ أیدینا، وأن لا نُقاتِلَهُم حَتّی یقاتِلونا.[۱]

الأموال ـ به نقل از کثیر بن نَمِر ـ:

مردی، مردی از خوارج را نزد علی(ع) آورد و گفت: ای امیر مؤمنان! دیدم که این مرد، تو را دشنام می دهد.

فرمود: «به او دشنام ده، همان گونه که به من دشنام داد».

گفت: تو را دوزخی می انگاشت!

فرمود: «آن را که با من پیکار نکند، نمی کشم».

[سپس] فرمود: «آنها بر ما سه حق دارند: آنان را از مساجد، باز نداریم، که در آن یاد خدا کنند؛ و آنان را از ثروت های عمومی باز نداریم، تا زمانی که دستان آنان با دست های ماست؛ و با آنان پیکار نکنیم، تا زمانی که با ما پیکار نکنند».

[۱]. الأموال: ص ۲۴۵ ح ۵۶۷، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۷، ص ۵۶۴.